«نامۀ پذیرش می خواهم، موضوع حیثیتی است....» این عبارت، موضوع تلفنی بود که یکی از اصحاب غار و اخوان الصفای این گنهکار، چند ثانیه قبل از این یادداشت، مبذول داشت.

اواسط سال 72 بود. حوزۀ هنری به دلیل مشکلات مالی، حقوق برخی از جمله بنده را قطع کرد. برای دیدن دوستم علی اکبر ضیایی سری به وزارت ارشاد در میدان بهارستان زدم.

امسال همایش حامیان نسخ خطی به طرز با شکوه تری جلوه کرد. حضور دوستداران مرحوم عزیزالله عطاردی و نکوداشت نام و یاد آن بزرگمرد، غنا و عظمت این آیین ارزشمند سالانه را دوچندان کرد.

افراد کاریزماتیک کسانی اند که از تأثیر گذاری بالایی برخوردارند و می توانند در دل مردم نفوذ کنند، دارای محبوبیت عمومی هستند، با یک سخنرانی و یا یک بیانیه می توانند مردم را بسیج کنند.

فیض الدموع (ریزش اشک) اثر محمد ابراهیم بدایع نگار تهرانی، بار اول در سال 1283 و بار دوم در سال 1286 به خط نستعلیق میرزا رضا کلهر خوشنویس برجستۀ عهد قاجاری کتابت شد.

سال 56-57 سعادت آشنایی با دبیری بازنشسته را به نام محمد ابراهیم مشیریان _ رضوان الله علیه _ پیدا کردیم. ناصر نیستانی و بنده و دوست شهیدمان رضا عاشقی با موتور سیکلتی که داشتم، زمستان پیش از نماز صبح خودمان را می رساندیم به منزل استاد که کنار مسجد محمدیه جنب حرم مطهر حضرت معصومه ـ سلام الله علیها ـ قرار داشت . شیدای اخلاق و تقوای او شده بودیم. با ایشان مشورت کردیم که کدام راه برگزینیم. فرمود: «من آیة الله مهدوی کنی را از نزدیک می شناسم، به دانشگاهی که او تأسیس کرده بروید. او دانشمندی خوش فکر و صاحب نظر است».

امسال نیز مثل هرسال، وقتی کتاب درسی آموزش قرآن پسرم را تورق کردم، چشمم به خط عثمان طه خطاط مشهور سوری افتاد و داغم تازه شد و باخود گفتم بالاخره ما تا کی باید از روی دست دیگران مشق بنویسیم.

اگر نویسنده ای مقاله ای می نویسد، چه بهتر که همان را به چند زبان ترجمه کند و بدهد نشریات معتبر خارجی تا چاپش کنند. این نه تنها عیب نیست بلکه فضیلت است.

به مناسبت درگذشت استاد عزیزالله عطاردی، مصحح و پژوهشگر حوزۀ تشیع.

چند روز پیش در کافه خبر آنلاین، جوان فاضلی به نام سید عبدالجواد موسوی با بنده دربارۀ فعالیتها و دستاوردهای میراث مکتوب گفت و گویی مفصل انجام داد.