وجه تسمیهٔ صوفیه آن است که صوفی از کلمهٔ صوف مشتق شده و صوف پشم است و صوفی کسی که پشمینه می‌پوشد.»

محمد بن عیسی ترمذی از محدثان بزرگ سدهٔ سوم هجری خراسان و یکی از شش مؤلف صحاح اهل سنت است، به گفتهٔ برخی از خاورشناسان او سرشناس‌ترین مرد منطقه ترمذ در آن قرن بوده است.

تاریخ تصوف و عرفان ایران، به‌خصوص در سده‌های نخستین، موضوعی است که در پژوهش‌های عرفانی بر اساس منابع کهن مورد بررسی قرار گرفته است.

ارجنامه آیت الله حاج شیخ رضا استادی (ویژه نامه دوازدهمین آیین بزرگداشت حامیان نسخ خطی) به کوشش دکتر علی صادق زاده وایقان و اعظم نجفقلی نژاد ورجوی به کوشش سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران منتشر شد.

شنیدم که با تو پیمبر چه گفت / در آن حال از باب من در نهفت/ تو را گفت پیغمبر کردگار / که از دل علی را شوی دوستدار/ تو گفتی نبی را چون جان دارمش / به هر حال چون دیده پندارمش/// این بخشی از گفتگوی بین حضرت علی (ع) و طلحه است که در منظومه علی نامه به چاپ رسیده است.

پس از نگهداری نسخه های خطی در محیطی سالم و مصون از آفات، مهم ترین حمایت و حافظت از نسخه های خطی، تهیه فهرست آنهاست، آن هم فهرستی علمی و فنّی.

دانشنامه بزرگ و گسترده‌نویسی شده در دانش پزشکی و دندان‌پزشکی و داروشناسی سده سوم است که آن را بوبکر محمد فرزند زکریا فرزند یحیا رازی (۲۵۱ – ۳۱۳ق / ۸۶۵ – ۹۲۵م) گرد آوری کرد.

احسان شواربی، پژوهشگر جوان و دانشجوی رشته باستان شناسی است که به تازگی کتاب دیوان منجیک ترمذی را گردآوری کرده است. این کتاب در سال جاری در میراث مکتوب منتشر شد.

با تصویب شدن رشته «سازماندهی نسخ خطی» در دوره کارشناسی ارشد در وزارت علوم به زودی این رشته در دانشگاه تهران تدریس خواهد شد.

شعر فارسی مهم‌ترین منبع برای شناسایی قوم ایرانی و جهان‌بینی او در دوران بعد از اسلام است، اگر نگوییم حتی پیش از اسلام. نتیجه آن‌که ما هر کوششی برای شناخت گذشته خود بکنیم، سروکارمان نخست با شعر خواهد بود.