آنچه پیش رو دارید تصويرى از نسخۀ خطی‌ای است به شمارۀ 11574 که در كتابخانۀ ملى ايران نگهداری می‌شود، و در تاریخ 420 هـ کتابت شده است.

تکملۀ نفحات الانس رساله‌ای است که رضی‌الدّین عبدالغفور لاری (د: 912 ق.) در گزارش احوال و آثار استاد خود، نورالدّین عبدالرّحمان جامی (د: 898 ق.)، شاعر و صوفی معروف نوشت.

سید احمد حسینی اصفهانی، متخلّص به «هاتف» در سال‌های ابتدایی قرن دوازدهم در اصفهان به دنیا آمد. او را «حکیم اصفهانی» و یا «طبیب اصفهانی» نیز خوانده‌اند.

دستور الكاتب فی تعیین المراتب تصنیف محمّد بن هندوشاه نخجوانی مشهور به شمس منشی، كتابی است در آیین دبیری و شیوه انشای مكاتبات بر حسب مراتب اشخاص.

حاتم طایی نامی آشنا برای فرهنگ و ادبیات مشرق‌زمین است.

خلاصة الاشعار و زبدة الافكار، يكى از مهم‌ترين و حجيم‌ترين تذكره‌هاى شعر در زبان فارسى است.

نسخه‌های متعددی به خط مرحوم ملاصدرا شیرازی ـ أعلی الله مقامه الشریف ـ به جای مانده، چه آنهایی که تألیفات اوست و یا کتابها و منتخباتی که وی از نوشته‌های بزرگان استنساخ کرده.

زیج یمینی سومین زیج بازمانده به زبان فارسی است. این اثردر سال 511 ق در شهر غزنه نگاشته شده است.

المشیخة (کنز السالکین)(گنجینۀ خطوط و یادگارنامۀ مشاهیر علمی ایران از سال 845 ـ 1022 هـ . ق)

عبدالوهاب بن ابراهیم زنجانی، کنیه ­اش ابوالمعالی و لقبش عزالدین بود، او افزون بر این که عالم در صرف و نحو، ادیب و ریاضی­دان بود، دستی هم در نجوم داشت.