سفینۀ شمس حاجی یکی از سفینه‏های مهمی است که تا به حال منتشر نشده بود و به همت میلاد عظیمی، منتشر شد. در ادامه نگاهی می‏اندازیم به نسخۀ منتشرۀ این سفینه.

با سلطۀ محمود غزنوی (حکـ : ۳۸۹-۴۲۱ق/۹۹۹-۱۰۳۰م) بر سرزمین هند در سال ۳۹۱ق/۱۰۰۱م، زبان فارسی وارد این سرزمین شد. طولی نکشید این زبان در این سرزمین رسمیت یافت و به زبان درباری مبدل شد.

کتاب ترویح الأرواح فی تهذیب الصحاح از شهاب الدین محمود بن احمد بن بختیار زنجانی که در ۵۷۳ هـ. در زنجان به دنیا آمد.

در میان نسخه های خطّیِ کتابخانۀ مدرسۀ سپهسالار جُنگی هست که دربردارندۀ سروده هایی در نعت و منقبت پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) و دیگر امامان شیعیان است. این جُنگ را عبـدالکریـم مـدّاح در سـال ۸۴۹ هـ..ق کتابت کرده است.

محمـودبن عمربن محمد زمخشری (۴۶۷ – ۵۳۸ هـ) دانشمند پرآوازه ای است که در روستای زمخشر خوارزم دیده به جهان گشود و پس از تحصیل مقدمات علوم نزد پدر و دیگر دانشمندان خوارزم به بخارا، خراسان و مرو سفر کرد.

فهرست‏نگاری نسخه‏‏های خطی، به قول علما، کاری است سهل و ممتنع؛ یعنی اگرچه در ظاهر و ابتدای امر برای ناآشنایان آسان و قابل دسترسیِ همگان جلوه می‏ کند، ولی به هنگام عمل، بسیار دشوار و طاقت‏‏فرساست.

تصحیح متون کهن از دشوارترین و در عین حال مهم ترین کارهای پژوهشی است؛ بویژه برخی متون که به دلیل ارزش های ادبیّاتی و برون ادبیّاتی شان از متون دست اوّل و مهم به شمار می روند.

«اشعار بازمانده از دیوان حقیقى» (۸۰۲-۸۷۲ ق)، عنوان مقاله ای است نوشتۀ آقاى على بصیرى‏پور ، که در آینۀ میراث شمارۀ ۴۵ ، چاپ و منتشر شده است.

منجیک ترمذی از معدود پارسی سرایان سدۀ چهارم، که این بخت را داشته اند که مجموعه اشعاری مستقل به نام آنان به چاپ برسد، به شمار می آید.

در اوایل دهۀ چهل شمسی که اولیای انجمن آثار ملّی درصدد تجدید بنای آرامگاه فردوسی بودند، بر آن شدند به این مناسبت کتابهایی نیز دربارۀ فردوسی و حماسۀ ملّی ایران منتشر کنند و از همین روی از شادروان استاد ایرج افشار هم خواستند که فهرستی از مجموعۀ آثارِ چاپ شدۀ مربوط را گردآوری کند.