در شماره جدید مجله کتاب شیعه نوشته‌ای دیدم که در آن نویسنده با اعتماد به گفته‌ای از یکی از رجال‌شناسان معاصر، تلاش کرده متن کتابی با عنوان مفاخر الکوفه و البصره را بازسازی کند و آن را به محدث امامی اهل کشّ و از معاصران سعد بن عبدالله الأشعری، یعنی جبریل بن أحمد الفاریابی نسبت دهد

یکی از نام‌آورترین اندیشمندان مسلمان قرن چهارم هجری بی‌شک ابو سهل بیژن ابن رستم کوهی، اهل طبرستان، است که از سوی شرف‌الدوله سرپرست گروهی از ستاره‌شناسان شد که در سال ۳۷۸ ق، مأمور انجام رصد در بغداد بودند

دریغ است که راه محققان و دانشمندان فارسی را رها کرد باید همت کرد و آنچه را از دانشمندان گذشته این رشته به ما رسیده است پاس داشت و راه آنان را پیمود.

در داستان «یزدگرد شهریار» شاهنامه از نوعی کافور به نام «کافور منثور» یاد شده است که نسخه‌‌های خطی و چاپی در ضبط آن اتفاق نظر ندارند

منظومهٔ سام‌نامه حماسه‌ای عاشقانه است که بر محور عشق سام، جهان پهلوان ایرانی، به پریدخت، دختر فغفور چین، شکل گرفته است. این اثر به خاطر آمیختگی با همای و همایون تاکنون به اشتباه به خواجوی کرمانی نسبت داده شده بود؛ اما مصحّح در مقدّمه ثابت کرده است که سام‌نامه از او نیست

«محمد بن مبارک شاه قزوینی» (و: ۹۶۶ق.) ملقب به «حکیم شاه» حکیم، متکلّم، فیلسوف، مترجم و طبیب حاذق دربار عثمانی است.

جست‌وجو و کنکاش در منابع غیر تاریخ‌نگارانه‌ای چون داستان‌ها (شفاهی و مکتوب)، به مثابه جزئی مهم از ادبیات فولکلور، می‌تواند رهیافتی باشد برای روشن‌گری فضای غبارآلود تاریخ اجتماعی

اسناد، سازندگان هویت یک ملتند و در میان اسناد، مکتوبات و مکاتبات چهره‌های برجسته اهمیت تاریخی، تمدنی، و هویت‌بخش فزون‌تری دارند

متن مصحح بخش‌های موجودِ کتاب المعتمد فی اصول الدین اثر رکن‌الدّین محمود بن محمّد ملاحمی ابتدا در سال ۱۹۹۱ بر اساس کار بر روی دو نسخۀ خطّی متعلق به مسجد جامع صنعا به چاپ رسید

کتاب ایران تاریخ و میراث نوشته جان اِی. بویل به ترجمهٔ جعفر محسنی از سوی انتشارات ققنوس منتشر شد