میراث مکتوب – پزشکی از دیرباز یکی از موضوعات مورد علاقه ملل گوناگون جهان بوده است، نیاکان ما عقیده داشتند که جهان مادی، تن و شادمانی، آفریده‌های خدا هستند و وظیفهٔ دینی انسان است که از آنها نگهداری کند و آنها را گسترش دهد و از آنها بهره گیرد و این خود سبب بود، که آنان در پی از بین بردن هرگونه رنج‌های بشری از جمله رنج‌های جسمانی برآیند و پزشک و پزشکی را ارج نهند.
کهن‌ترین و مهمترین آگاهی‌ها دربارهٔ چگونگی پزشکی و درمان بخشی در ایران باستان رادر لابه لای متون اوستایی می‌توان به دست آورد. در جای جای متون دینی ایرانیان پیش از اسلام، دربارهٔ بهداشت، چگونگی برخورد با نجاسات و بیماری‌ها سخن به میان آمده و این سفارشات بهداشتی در قالب داستان‌های اساطیری، دینی و تاریخی به خواننده القاء شده است.
البته به غیر از اوستا آنچه از نوشته‌های فارسی میانه زردشتی در پی گذر زمان برجای مانده است، میراثی است جاودان و گران‌سنگ که فرهنگ، اندیشه‌ها، پنداشته‌ها و باورهای کهن ایرانیان را به روشنی باز می‌نماید. این مقاله در نظر دارد با روش توصیفی – تحلیلی و بهره‌گیری از منابع کهن موجود پیرامون پزشکی به بررسی پزشکی و روشهای بهداشتی – درمانی در متون کهن ایرانی و جایگاه این علم در آموزه‌های زردشتی بپردازد.
متن کامل مقاله «پزشکی و روشهای بهداشتی – درمانی در متون کهن ایرانی» نوشته محمدحسن بهنام‌فر و نادیه ابویی مهریزی که در شماره ۹ فصلنامه «پژوهش در تاریخ» منتشر شده است در فایل پایین بخوانید.