ميراث مكتوب: سي امين نشست مركز پژوهشي ميراث مكتوب با عنوان بررسي مشكلات تصحيح شاهنامه، روز دوشنبه 26 تيرماه 84 در اين مركز برگزار شد.سخنرانان اين نشست دكتر علي رواقي، دكتر ابوالفضل خطيبي و جويا جهانبخش بودند.
در بخشي از اين نشست ، دكتر خطيبي گفت:داستان شاهنامه به نظر من متفاوت با ترجمه قرآن هاست. در آنجا در مقدمه نسخه برگردان فلورانس همين مسايل گونه هاي زباني را توضيح داده اند و واژه هايي را استخراج كرده اند از نسخه و آنجا مطرح كرده اند كه اين وابسته به گونه خاص كاتب فلورانس است، اين واژه ها گونه هاي زباني كاتب فلورانس است. حالا اينكه كاتب فلورانس كجاست؟ مشخص نفرموده اند .
دكتر رواقي هم گفت:يك عده اي را ما بايد براي شاهنامه تربيت كنيم، چه شاهنامه شناس باشند يا متن شناس. يعني اگر ما سلطه اي و چيرگي بر زبان متن شاهنامه داشته باشيم،هيچ وقت گرفتار اين دغدغه ها نمي شويم. دغدغه هايي كه در شاهنامه داريم ،دغدغه دو واژه و سه واژه نيست، 5 واژه را كه در بيش از 500 بيت شاهنامه آمده، بنده تصحيح كرده ام و چاپ هم شده است.
در ادامه نشست اين سئوال مطرح شد: اگر به فرض ،نسخه فلورانس اصح نسخ باشد، ولو اينكه ناقص باشد ،نمي شود آن را مبناي كار قرار داد و تصحيح اش كرد؟
دكتر رواقي در پاسخ گفت: اين فقط وقتي است كه مقايسه بفرماييد. چون بنده مقايسه كرده ام و نسخه فلورانس ، حرف تازه اي- آنچنان كه بتواند متن شاهنامه را عوض كند – ندارد. حالا يك عده اي آمدند و گفتند آقاي خالقي سي سال است روي شاهنامه كار مي كنند .بنده از سال 49 با استاد مينوي در بنياد شاهنامه ،شروع كرديم.
دكتر خطيبي هم در ادامه گفت: براي من مهم اين بود كه در يك مقاله 50 صفحه-اي راجع به مقدمه فلورانس ،آيا حتي يك مورد هم وجود نداشت كه نسخه فلورانس، ضبط منحصر بفرد داشته باشد و مهم باشد و در متن شاهنامه گنجانده شود. ارزش زباني كه ايشان مطرح كردند، كاملا درست، ولي مسئله اصلي اين است كه بلافاصله مي گويند آنچه در چاپ مسكو هم آمده ،وجهي دارد ،پس بنابراين اينجا مشخص نشده كه ارزش زباني نسخه فلورانس چيست؟ در مورد نسخه بدل هم ،نظر من اين است كه تمام نسخه بدل ها حفظ شوند و هيچ چيز شاهنامه دور ريخته نشود .
جهانبخش هم معتقد است:در نسخه فلورانس يكي از دگرگوني آوايي آن با زبان بعضي دستنوشته هاي شاهنامه نمي خواند، مجموعه اين ناهمخواني هاي آوايي و گاه واژه اي و تلفظي در نسخه خطي اين كتاب مي تواند نشانه اي باشد براي انتصاب اين دستنوشت به حوزه و دوره اي خاص و بهتر است بگوييم گونه ويژه اي از زبان فارسي و اگر نه ،بي گمان دستنوشت هم بايد همان ويژگي هايي را مي داشت كه دستنوشته هاي ديگر شاهنامه دارند.