میراث مکتوب – این مقاله مشکلات اساسی در بررسی و نگهداری نسخه‌های خطّی اسلامی در منطقۀ غرب سوماترا را مورد بررسی قرار میدهد. در طول تحقیقات میدانی در سرزمین مینانگ کابائو – بخش غربی سوماترا – در ماه می ۲۰۰۶، فرصتی دست داد تا بسیاری از مجموعه‌های نسخه‌های خطّی اسلامی و تصوّف به زبان عربی و عربی مالایی (جاوی) که اکثر آنها متعلق به قرن هجدهم بودند را ببینم. این قرن، دقیقاً زمان نفوذ اسلام به این منطقه به وسیلۀ دو طریقۀ صوفیهٔ شطّاریه و نقشبندیه است که تا به امروز نیز تحت نفوذ دینی طریقت شطّاریه باقی مانده است.
در خلال این پژوهش، از چندین سورۀ شطّاریه و مراکز مطالعات اسلامی که شیوخ صوفیه (مال تائونکو) آنها را هدایت میکردند مانند: سورۀ پاسبان، سورۀ بارو، لوبوک ایپوه در اولاکان، دیدن کردم. سوره ها، علاوه بر این که مراکز تعالیم اسلامی و صوفیه بودند، مکانی برای نگهداری نسخه های خطّی اسلامی نیز بودند. یکی از این سوره ها، هنوز هم به سنّت استنساخ به زبان جاوی که تقریباً در شرف نابودی است، ادامه میدهد. این مقاله دربارۀ سنّت کنونی آموزش صوفیه و مشکلات سوره های سوماترایی به عنوان تشکیلات اصلی در حفظ نسخه های خطّی اسلامی در غرب سوماترا در کنار مجموعه های خصوصی نگاشته شده، و به توصیف جنبه های سنّت تاریخی با موقعیت هایی اکثراً نوین می پردازد.
سوره ای در غرب سوماترا
آنچه در بالا آمده است بخشی از مقاله «نسخه های خطّی اسلامی غرب سوماترا: موانع در بررسی و حفاظت (با نگاهی به تحقیقات میدانی در غرب سوماترا در سال ۲۰۰۶)» نوشته دکتر ایرینا کاتکووا به ترجمه زینب پیری است که در شماره ۵۲ و ۵۳ دوماهنامه تخصصی گزارش میراث به چاپ رسیده است.
برای مطالعه متن کامل این مقاله بر روی گزینه دریافت فایل کلیک کنید.