میراث مکتوب – از جمله شاعرانی که علی رغم خلاقیتها و ذوق شعریش، از پیشینیان خود متأثر بوده و نیم نگاهی نیز به معاصران خود داشته است، میرزا قاسم، فرزند میرزا محسن تبریزی، معروف به زاهد از سخنوران و شاعران نیمه دوم سده یازدهم هجری میباشد که در عهد شاه سلیمان صفوی در اصفهان میزیست. نسخه خطّی کلّیات دیوان او شامل غرلیات، قصاید، رباعیات، مثنوی سفینه النجات و منشات است که ارادت خود را به چهارده معصوم، خصوصاً مولا علی(ع) در جای جای اشعارش بیان کرده است. غزلهای سراسر احساس، قصاید قوی، ماده تاریخها، مثنوی زیبا و نثر شیوای وی بیانگر ذوق ادبی اوست.
نگارنده در این کوتاه سخن بر آنست تا با استفاده از چهار نسخه خطّی دیوان زاهد تبریزی، ضمن معرّفی آثار وی سبک شعر این شاعر را بررسی کند.