ميراث مكتوب – در طول حكومت مغولان (ايلخانان و جلايريان)، آل اينجو و آل مظفر، نگارگري به مراحل تكامل خود نزديك شد. در كارگاههاي سلطنتي آنان بود كه نقاشان عمدتاً به كار مصور كردن كتب گماشته شدند و نگارگري تا رسيدن به دوران طلايي خود فاصله اي نداشت. در دوره تيموري نگارگري به بالاترين اوج و ترقي خود رسيد. اين هنر در عهد تيموري نه تنها تقليدهاي هنري و سبكهاي نقاشي چين را كه از عصر مغول وارد ايران شده بود، مورد جذب و اقتباس قرار داد، بلكه در مسير تكاملي خود سرانجام استقلالي را نمايان ساخت كه منعكس كننده روح هنري ايرانيان بود و به همين سبب است كه عصر تيموري را «دوره طلايي هنر نقاشي ايران» دانسته اند. بايد توجه داشت كه ابعاد تكامل طبيعي هنر نقاشي و مينياتور قرن نهم به كيفيتي منسجم شد كه امروزه مي توانيم آن را تحت عنوان مستقل«سبك دوره تيموري» بپذيريم. در اين مقاله سعي شده است به اجمال مكاتب و تحولات هنر مزبور در دوره تيموري مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد.
آنچه در بالا مطالعه كرديد بخشي از مقاله «نگارگري ايران در دوران تيموري (عصر طلايي نگارگري ايران)» نوشته مهدي زرين ايل و وحيد كارگر جهرمي است كه در شماره 4 دوفصلنامه تاريخ نو به چاپ رسيده است.
متن كامل اين مقاله را مي توانيد با كليك بر روي گزينه دريافت فايل مطالعه كنيد.