ميراث مكتوب – محمدحسین کشمیری از تواناترین نستعلیقنویسان شبهقاره هند است که بنابر رواج چند‌صدساله زبان فارسی در هندوستان، تمامی آثارش به زبانهای فارسی و سپس ترکی و عربی است؛ وی از فرط اشتیاق به فرهنگ و هنر ایرانی و تأثیر این فرهنگ در هندوستان، هیچ اثری را به زبان مادری خویش کتابت نکرده است؛ خوشنویسانی اینگونه در هندوستان کم نیستند.
در میان کتیبه ها و نسخه‌های خطی هندوستان، دستهای به لهجه هندی و بیتوجه به وضعیت آن خط در ایران نوشته شده است و دستهای دیگر به قصد رقابت و رسیدن به سلیقه و الگوهای مورد پسند ایرانی، ساخته و پرداخته شده است. همین نکته در شعر سخنوران هندوستان نیز به‌خوبی دیده می‌شود. شاعرانی مانند حسن سجزی دهلوی (ف. 738 ه. ق.) و بیدل دهلوی (ف. 1133ه. ق)، حتی بیتی به زبان مادری‌شان نسرودهاند و شعر پارسی را تاج سر سخنوری دانستهاند.
محمدحسین از گروهی است که کوشیده تا عیار هنرش را به استادان طراز اول ایرانی هم‌چون میرعلی کاتب‌هروی (ف. 951 ه. ق.) برساند و به‌راستی از این میدان پیروز و سربلند بیرون آمده است. وی را میتوان بهترین پیرو میرعلی در شبهقاره به‌شمار‌آورد و گواه این نکته، آثار ممتازش در مرقّع جهانگیری (گلشن) است. در این کتاب کوشش شده تا با پژو‌هش‌هایی عمیق‌تر در احوال این هنرمند همراه با مروری بر آثارش، به دقیقترین شناخت از این هنرمند دست یافت؛ هنرمندی که هنرش در جغرافیای زبان پارسی جلوهای زیبا و یگانه دارد.
وی از اکبرشاه لقب «زرّینقلم» گرفت و گاه در آثار خود از عنوان «اکبرشاهی» بهره جسته است. پس از آن در آثاری که در دوره‌ی جهانگیرپادشاه (1037ـ1014 ه.ق.) کتابت کرد نیز از لقب «جهانگیری» و «جهانگیرشاهی» بهرهمند گشت و بسیار مورد توجه این دو پادشاه بود.
گفتنی است که پس از میرعماد (ف 1024 ه. ق)، شاگردان و پیروان وی، کمال این خط را در آثار وی جست‌وجو کردند و کمتر به تغییر و تصرّف در این خط اندیشیدند.
این کتاب در 40 صفحه (مصور – رنگي) در قطع وزیری به بهاي 100000 ريال به تازگي از سوي نشر پيكره منتشر شده است.
در میان کتیبه ها و نسخه‌های خطی هندوستان، دستهای به لهجه هندی و بیتوجه به وضعیت آن خط در ایران نوشته شده است و دستهای دیگر به قصد رقابت و رسیدن به سلیقه و الگوهای مورد پسند ایرانی، ساخته و پرداخته شده است. همین نکته در شعر سخنوران هندوستان نیز به‌خوبی دیده می‌شود. شاعرانی مانند حسن سجزی دهلوی (ف. 738 ه. ق.) و بیدل دهلوی (ف. 1133ه. ق)، حتی بیتی به زبان مادری‌شان نسرودهاند و شعر پارسی را تاج سر سخنوری دانستهاند.
محمدحسین از گروهی است که کوشیده تا عیار هنرش را به استادان طراز اول ایرانی هم‌چون میرعلی کاتب‌هروی (ف. 951 ه. ق.) برساند و به‌راستی از این میدان پیروز و سربلند بیرون آمده است. وی را میتوان بهترین پیرو میرعلی در شبهقاره به‌شمار‌آورد و گواه این نکته، آثار ممتازش در مرقّع جهانگیری (گلشن) است. در این کتاب کوشش شده تا با پژو‌هش‌هایی عمیق‌تر در احوال این هنرمند همراه با مروری بر آثارش، به دقیقترین شناخت از این هنرمند دست یافت؛ هنرمندی که هنرش در جغرافیای زبان پارسی جلوهای زیبا و یگانه دارد.
وی از اکبرشاه لقب «زرّینقلم» گرفت و گاه در آثار خود از عنوان «اکبرشاهی» بهره جسته است. پس از آن در آثاری که در دوره‌ی جهانگیرپادشاه (1037ـ1014 ه.ق.) کتابت کرد نیز از لقب «جهانگیری» و «جهانگیرشاهی» بهرهمند گشت و بسیار مورد توجه این دو پادشاه بود.
گفتنی است که پس از میرعماد (ف 1024 ه. ق)، شاگردان و پیروان وی، کمال این خط را در آثار وی جست‌وجو کردند و کمتر به تغییر و تصرّف در این خط اندیشیدند.
این کتاب در 40 صفحه (مصور – رنگي) در قطع وزیری به بهاي 100000 ريال به تازگي از سوي نشر پيكره منتشر شده است.