میراث مکتوب – شادروان استاد سید حسن تقی‌زاده (تبریز ۱۲۵۵ یا ۱۲۵۷ – تهران: ۸ بهمن ۱۳۴۸) از شخصیت‌های شگفت و برجستهٔ تاریخ تحقیقات ایرانی است. فارغ از داوری‌های گوناگون دربارهٔ مشی سیاسی و برخی عقاید او، قطعاً کسی نمی‌تواند در مقام علمی و پژوهشی آن مرحوم تردید کند. تنوع و پرمایگی مقالات و کتاب‌های استاد، تدریس در دانشگاه‌های تهران، لندن، کمبریج و کلمبیا، رابطۀ علمی و دوستی با ایران‌شناسانی نظیر نولدکه، مارکوارت، براون، مینورسکی، هنینگ، گرشویچ و … و احترام آنها نسبت به وی، و انواع حمایت‌هایش از دانشمندان، جوانان فاضل و دوستان محقق کافی است تا نام سید حسن تقی‌زاده را در طراز سرامدان پژوهشگران معاصر ایران قرار دهد.
هرچند تخصص و تشخص استاد تقی‌زاده در حوزۀ مسائل گاهشماری است، ایشان در زمینۀ چند موضوع دیگر نیز قلم زده‌اند که یکی از آن شاهنامه‌شناسی است و حتی به استناد تاریخ چاپ نخست این گونه مقالاتشان (۱۲۹۸ – ۱۳۰۰ ش)، ایشان را باید پیشگان پژوهش های علمی فردوسی شناختی به زبان فارسی و در میان محققان ایرانی دانست.
هرچند تخصص و تشخص استاد تقی‌زاده در حوزۀ مسائل گاهشماری است، ایشان در زمینۀ چند موضوع دیگر نیز قلم زده‌اند که یکی از آن شاهنامه‌شناسی است و حتی به استناد تاریخ چاپ نخست این گونه مقالاتشان (۱۲۹۸ – ۱۳۰۰ ش)، ایشان را باید پیشگان پژوهش های علمی فردوسی شناختی به زبان فارسی و در میان محققان ایرانی دانست.
ادامه «یادداشت هایی بر مقالات شاهنامه شناختی استاد تقی زاده» نوشته سجاد آیدنلو که در شماره ۷۷ کتاب ماه ادبیات منتشر است در فایل پایین بخوانید.