خدایشان رحمت کناد، همه رفتگان از اهل علم را که با نوشته ها و گفته ها و کرده های خود، آیندگان را درس بودند مدرس. یکی از کارهای خوبی که می کردند این بود که جلسات و حلقات علمی و دوستانه تشکیل می دادند و تبادل نظر می کردند.

«شب ششم شوال ۱۲۶۴ ق/ ۱۸۴۸ م محمدشاه قاجار پس از یک دوره بیماری در قصر محمدیه «از این سرای پر ملال به جنان جاوید شتافت» و سلطنت ایران را به فرزندش ناصرالدین میرزا که در مقام ولیعهدی در تبریز به سر می برد به ودیعت گذاشت.