نسخه‌های متعددی به خط مرحوم ملاصدرا شیرازی ـ أعلی الله مقامه الشریف ـ به جای مانده، چه آنهایی که تألیفات اوست و یا کتابها و منتخباتی که وی از نوشته‌های بزرگان استنساخ کرده.

زیج یمینی سومین زیج بازمانده به زبان فارسی است. این اثردر سال 511 ق در شهر غزنه نگاشته شده است.

المشیخة (کنز السالکین)(گنجینۀ خطوط و یادگارنامۀ مشاهیر علمی ایران از سال 845 ـ 1022 هـ . ق)

عبدالوهاب بن ابراهیم زنجانی، کنیه ­اش ابوالمعالی و لقبش عزالدین بود، او افزون بر این که عالم در صرف و نحو، ادیب و ریاضی­دان بود، دستی هم در نجوم داشت.

خواجه غیاث‌الدین شیخ محمّد کُجُجانی، مشهور به خواجه شیخ، در دوران سلطان اویس ایلکانی و فرزند او، سلطان حسین، شیخ الاسلام آذربایجان بود.

تذكرۀ خلاصة الاشعار و زبدة الافكار، تألیف میر تقی الدین محمد بن علی حسینی كاشانی متخلص به ذكری و مشهور به میر تذكره است كه بین سال‌های 976ـ 1016 ق. تألیف و نگارش آن به انجام رسیده است.

کتاب الملخص فی اللغة تألیف ابوالفتح حمدبن احمدبن حسین بادی معروف به کافی است.

ملل‌و‌نحل‌نویسی، نوعی است از انواع نگارش‌های دنیای قدیم اسلامی که به شرح و توصیف باور گروه‌های دینی گوناگون، و در برخی موارد نقد و نقض عقاید آنان، اختصاص دارد.

بررسی بسیاری از متون و اسناد دورۀ اسلامی نیازمند آگاهی از اصطلاحات دانش استیفا (دیوانسالاری) است.

فهرست نسخه های خطی فارسی و عربی کتابخانۀ فردوسی، کالج وادام (Wadham) دانشگاه آکسفورد.