میراث مکتوب- شرح موضوع و روش کلی پژوهش:
مجلس گویی یکی از انواع ادبی در متون کهن فارسی پیش از مغول است. مجلس گویی ظاهراً در آغاز مختص واعظان و برخی متصوفه بوده که ابتدائاً صورت شفاهی داشته و سپس به شکل مکتوب درمی آمده است. اما در ادوار بعدی، گویا برخی آثار مجلس گویی از آغاز به صورت مکتوب پدید آمده اند. با نگاهی تاریخی به آثاری که به شیوۀ مجلس گویی مدوّن شده اند، برخی ویژگی های مشترک از سویی و بعضی اختصاصات ویژۀ هر یک از سوی دیگر جلب توجه می کند. در این طرح، آثاری که به زبان فارسی و به شیوۀ مجلس گویی تألیف شده اند، نخست در چهارچوبی تاریخی ترسیم می شوند و سپس شباهت ها و تفاوت های آنها با یکدیگر و تطورات و تحولات این نوع ادبی در گذر زمان تحلیل می شود.
مجلس گویی یکی از انواع ادبی در متون کهن فارسی پیش از مغول است. مجلس گویی ظاهراً در آغاز مختص واعظان و برخی متصوفه بوده که ابتدائاً صورت شفاهی داشته و سپس به شکل مکتوب درمی آمده است. اما در ادوار بعدی، گویا برخی آثار مجلس گویی از آغاز به صورت مکتوب پدید آمده اند. با نگاهی تاریخی به آثاری که به شیوۀ مجلس گویی مدوّن شده اند، برخی ویژگی های مشترک از سویی و بعضی اختصاصات ویژۀ هر یک از سوی دیگر جلب توجه می کند. در این طرح، آثاری که به زبان فارسی و به شیوۀ مجلس گویی تألیف شده اند، نخست در چهارچوبی تاریخی ترسیم می شوند و سپس شباهت ها و تفاوت های آنها با یکدیگر و تطورات و تحولات این نوع ادبی در گذر زمان تحلیل می شود.