میراث مکتوب- دکتر غلامرضا جمشيدنژاد اول، استاد دانشگاه، مؤلف، پژوهشگر، و مصحح نسخ خطی، امروز چهارشنبه، 13 اسفندماه 1399، در اثر ابتلا به کرونا دار فانی را وداع گفت. علی بهرامیان، عضو شورای علمی مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، در پی درگذشت ایشان متنی نگاشته که آن را در ادامه می‌خوانید.
دریغ و درد که محقق عالی‌مقام، استاد ارجمند، آقای دکتر غلامرضا جمشیدنژاد اول رخت از این سرا به جهان دیگر کشید. او دانشمندی جامع و در موضوعات گوناگون مربوط به فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی صاحب‌نظر بود و سالیان دراز، دلبستگان عرصه‌های دانش و ادب و فرهنگ این سرزمین را از دریای گستردۀ فضل خویش برخوردار کرده بود.
دکتر جمشیدنژاد از نسل استادانی بود که تحصیلات را از حوزه علمیه آغاز کرده‌اند. او در مشهد از محضر دانشمندان پرآوازه عهد به ویژه ادیب نیشابوری درس آموخت و در ادب فارسی و عربی و در دیگر علوم همچون فقه و اصول مقامی ارجمند یافت. او در حکمت و فلسفه از درس و بحث علامه حائری سمنانی برخوردار شد و از هنگام حضور در دانشگاه نیز، از استادان وقت بهره‌ها برد و توشه‌ها اندوخت. جمشیدنژاد از آن دست دانشمندانی بود که بسیار کمتر از آنچه می‌دانست می‌نوشت و آثار او که بسیار مغتنم است به هیچ روی حاکی از دانش گسترده و دقت نظر او نیست و کسانی که محضر او را دریافته بودند نیک می‌دانند که او در فهم و درک و شرح انواع متون کهن، تا چه حد دقیق و بصیر بود. تصحیح کتاب التعریف بطبقات الامم قاضی صاعد اندلسی که با مقدمه و تعليقات ارزشمند او به همت مرکز میراث مکتوب منتشر شد، نمونه‌ای ارزشمند و مقبول از تصحیح و طبع و نشر متون کهن است و در دیگر آثار او نیز دقت نظر و احاطۀ علمی پیوسته در نظر خواننده به جلوه در می‌آید.
نگارنده که کمابیش از حدود سی سال پیش در مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی توفیق همکاری با او را یافت، همواره از راهنمایی و مصاحبت این استاد روشن ضمیر برخوردار می‌شد. با این همه وقتی در سفر به تاجیکستان و شهر دوشنبه توفیق همراهی با او بیشتر نصیب شد و در بحث‌ها و گفت‌وگوهایی که گاه تا بامداد طول می‌کشید، به احاطۀ او بر موضوعات گوناگون بیشتر پی بردم و از جمله نیک دانستم که دلبستگی جمشیدنژاد به ایران و زبان فارسی حاصل بیش از نیم قرن مطالعات گستردۀ او در تاریخ و فرهنگ ایران است و او خود پیوسته بر این موضوع تأکید می‌کرد.
گذشته از مراتب علمی، جمشیدنژاد انسانی والا و در دوستی استوار و بسیار خوش محضر بود و به ویژه شاگردان و دوستان و همکاران را از لطف سخن و دانش گستردۀ خویش بی دریغ برخوردار می‌کرد. از سوی دیگر، تواضع و فروتنی او در رفتار و کلام چشمگیر بود و از محاسن اخلاق و مراتب علمی استادان روزگار خویش بهره‌ها برده و توشه‌ای گران اندوخته بود.
جمشیدنژاد آموزگاری نمونه و برجسته بود و با توجه به مقامی که در علم و تحقیق داشت، گذشته از دانشگاه‌ها، چندین مرکز علمی مانند مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی و نشر میراث مکتوب از وجود و نظرات عالمانه و دوراندیشی او برخوردار می‌‌شدند.
کلمه تسلیت در فقدان انسان والا و دوست عزیز و دانشمندی چون او بسی مسکین و ناچیز است و ضایعۀ فقدان او در آینده بسیار بیشتر آشکار خواهد شد. خانواده محترم او در این ماتم جانکاه، دوستان و دلبستگان محضر علمی دکتر جمشیدنژاد را همراه خویش و شریک این اندوه بزرگ خواهند یافت.
یاد او گرامی و روانش مینوی باد.