میراث مکتوب- عبدالحسین حائری کتاب‌شناس، فهرست‌نگار، مصحح و پژوهشگر نسخ خطی پس از عمری تلاش و کوشش در راه معرفی مواریث فرهنگی و مکتوب ایران و اسلام در اول شهریور ۱۳۹۴ و در سن ۸۸ سالگی درگذشت.
عبدالحسین حائری یزدی تیرماه ۱۳۰۶ در شهر قم به دنیا آمد. پدرش آقامیرزا احمد حائری از علمای روزگار خود بود و پدربزرگش (پدر مادرش) آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم بود.
وی در همان کودکی، قرآن و خواندن و نوشتن را در مکتب فراگرفت. سپس نزد پدرش، مقدمات عربی و بعضی کتاب‌های لغت و دروس مدرسه‌ای را خواند. سپس سطوح عالی فقه و اصول را تا سن نوزده سالگی نزد اساتیدی همچون مرتضی حائری (دایی‌اش)، محمد صدوقی و سید محمدرضا گلپایگانی به پایان رساند. عبدالحسین حائری بعد از آن نزد کسانی همچون آیات عظام محمدتقی خوانساری، صدرالدین صدر، محمد حجت و حسین طباطبایی بروجردی دروس خارج را گذراند و در سن ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد رسید.
در سال 1330 بود که به تهران آمد. در این شهر به طور اتفاقی با تفضلی، معاون وقت کتابخانۀ مجلس آشنا شد و تفضلی از او دعوت کرد که به کتابخانه مجلس برود. در آن جا نسخه‌های خطی را به او نشان دادند و از همان موقع شروع به نسخه‌شناسی و فهرست‌نگاری کرد. پس از تأسیس ادارۀ بررسی و تحقیق در کتابخانه، در سال ۱۳۴۳، مسئولیت این بخش به عهدۀ وی گذاشته شد. مرحوم حائری در سال ۱۳۵۴ ریاست کتابخانه را عهده‌دار شد و در سال ۱۳۶۳ نیز ریاست کتابخانۀ شماره دو مجلس به وی واگذار شد. او در سال ۱۳۶۸ به عضویت هیئت امنای کتابخانه‌های عمومی کشور درآمد. در مجموع استاد حائری بیش از نیم قرن (از سال ۱۳۳۱) در کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی مشغول به خدمت بود و نزدیک به ۲۰ سال از این دوران را عهده‌دار سمت ریاست کتابخانه مجلس بود.
استاد حائری ۱۷ سال نیز عضو هیئت مؤلفان لغت‌نامۀ دهخدا بود و بر چاپ چند جلد از آن نیز نظارت داشت. وی صاحب نظریۀ جهانی «بازنویسى تاریخ علم بر اساس بازنویسى فهارس نسخ خطى» است که جایزه‌ای جهانی را نیز برایش به ارمغان آورد. مرحوم عبدالحسین حائری در سال 1382 به عنوان یکی از چهره‌های ماندگار ایران در علوم انسانی معرفی شد.
یادش ماندگار