ميراث مكتوب – شادروان استاد سید حسن تقی زاده (تبریز 1255 یا 1257 – تهران: 8 بهمن 1348) ازشخصیت های شگفت و برجستۀ تاریخ تحقیقات ایرانی است. فارغ از داوری های گوناگون دربارۀ مشی سیاسی و برخی عقاید او، قطعا کسی نمی تواند در مقام علمی و پژوهشی آن مرحوم تردید کند. تنوع و پرمایگی مقالات و کتاب های استاد، تدریس در دانشگاه های تهران، لندن، کمبریج و کلمبیا، رابطۀ علمی و دوستی با ایران شناسانی نظیر نولدکه، مارکوارت، براون، مینورسکی، هنینگ، گرشویچ و … و احترام آنها نسبت به وی، و انواع حمایت هایش از دانشمندان، جوانان فاضل و دوستان محقق کافی است تا نام سید حسن تقی زاده را در طراز سرامدان پژوهشگران معاصر ایران قرار دهد.
هرچند تخصص و تشخص استاد تقی زاده در حوزۀ مسائل گاه شماری است، ایشان در زمینۀ چند موضوع دیگر نیز قلم زده اند که یکی از آن شاهنامه شناسی است و حتی به استناد تاریخ چاپ نخست این گونه مقالاتشان (1298 – 1300 ش)، ایشان را باید پیشگان پژوهش های علمی فردوسی شناختی به زبان فارسی و در میان محققان ایرانی دانست.
هرچند تخصص و تشخص استاد تقی زاده در حوزۀ مسائل گاه شماری است، ایشان در زمینۀ چند موضوع دیگر نیز قلم زده اند که یکی از آن شاهنامه شناسی است و حتی به استناد تاریخ چاپ نخست این گونه مقالاتشان (1298 – 1300 ش)، ایشان را باید پیشگان پژوهش های علمی فردوسی شناختی به زبان فارسی و در میان محققان ایرانی دانست.
ادامه «یادداشت هایی بر مقالات شاهنامه شناختی استاد تقی زاده» نوشته سجاد آيدنلو كه در شماره 77 كتاب ماه ادبيات منتشر است در فايل پايين بخوانيد.