میراث مکتوب – در طول حکومت مغولان (ایلخانان و جلایریان)، آل اینجو و آل مظفر، نگارگری به مراحل تکامل خود نزدیک شد. در کارگاه‌های سلطنتی آنان بود که نقاشان عمدتاً به کار مصور کردن کتب گماشته شدند و نگارگری تا رسیدن به دوران طلایی خود فاصله ای نداشت. در دوره تیموری نگارگری به بالاترین اوج و ترقی خود رسید. این هنر در عهد تیموری نه تنها تقلیدهای هنری و سبکهای نقاشی چین را که از عصر مغول وارد ایران شده بود، مورد جذب و اقتباس قرار داد، بلکه در مسیر تکاملی خود سرانجام استقلالی را نمایان ساخت که منعکس کننده روح هنری ایرانیان بود و به همین سبب است که عصر تیموری را «دوره طلایی هنر نقاشی ایران» دانسته اند. باید توجه داشت که ابعاد تکامل طبیعی هنر نقاشی و مینیاتور قرن نهم به کیفیتی منسجم شد که امروزه می توانیم آن را تحت عنوان مستقل«سبک دوره تیموری» بپذیریم. در این مقاله سعی شده است به اجمال مکاتب و تحولات هنر مزبور در دوره تیموری مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.
آنچه در بالا مطالعه کردید بخشی از مقاله «نگارگری ایران در دوران تیموری (عصر طلایی نگارگری ایران)» نوشته مهدی زرین ایل و وحید کارگر جهرمی است که در شماره ۴ دوفصلنامه تاریخ نو به چاپ رسیده است.
متن کامل این مقاله را می‌توانید با کلیک بر روی گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.
آل اینجوآل مظفرایلخانانایلخانان مغولتجلی هویت ایرانی اسلامی در نگارگری ایرانیتیموریجلایریاندوران تیموریدوره طلایی هنر نقاشی ایراندوره مغولدوفصلنامه تاریخ نوعصر طلایی نگارگری ایرانكارگاه‌های سلطنتیمغولمهدی زرین ایلنقاشینگارگرینگارگری ایراننگارگری ایران در دوران تیمورینگارگری ایران در دوران تیموری (عصر طلایی نگارگری ایران)نگارگری ایرانیهنر نقاشیهنر نقاشی ایرانهنر نگارگریوحید كارگر جهرمی