میراث مکتوب – به جرات می‌توان شاهنامه را سرچشمه و منبع لایزال میراث مشترک ایرانیان دانست. در این کتاب که حقیقتاً شاهِ نامه‌هاست، استمرار هویت ایرانی را از دنیای اسطوره ها و حماسه‌ها تا واپسین فرمانروایان ساسانی می‌توان به آشکار تماشا کرد.
بی‌هیچ گمانی فردوسی در احیای زبان فارسی که از ارکان هویت ملی شمرده می‌شود، نقش بی چون و چرایی داشته و محتوای شاهنامه دارای ویژگی هایی است که سبب شده هویت ملی تا امروز استمرار یابد. یکپارچگی سیاسی، یکپارچگی جغرافیایی و به ویژه یکپارچگی روایات برخی از ویژگی های این کتاب ارجمند به شمار می‌آید.
شاهنامه منشور چندپهلوی فرهنگ ایرانی است، که هر پهلویش جلوه و رنگی دیگر از سایر پهلوها، و در مجموع هماهنگ با هم را می‌تاباند.
در کتاب شاهنامه، شاه‌نامه‌ها که به تازگی به قلم زنده یاد رحیم رضازاده ملک منتشر شده است هشت مقاله درباره شاهنامه و فردوسی که هر یک به وجهی کوشش در روشن کردن گوشه‌‌‌ای از شاهنامه یا زندگی فردوسی را دارد گردآوری شده است.
عناوین این مقالات به شرح زیر است:
دیباچه شاهنامه ابومنصوری
مقدمه فردوسی بر منظومه شاهنامه
مزدک بامدادان در شاهنامه
آفرین رستم، کیخسرو را
یاد رودکی در شاهنامه
شصت و سه سالگی فردوسی
اسکندر در شاهنامه
«ببر» و «ببریان»
رضازاده ملک، رحیم: شاهنامه، شاه‌نامه‌ها، تهران، طهوری، 216 صفحه، 1393.