مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب از پدیده‌های بسیار خجستۀ روزگار ماست. دربارۀ کارنامۀ پربار این نهاد مبارک هرچه بگوییم کم است. در این روزگار که چالش‌های گوناگون ایران را از همه‌سو دربرگرفته است، چنین پدیده‌هایی را باید بسیار قدر دانست و بر صدر نشاند.
این یادداشت کوتاه، در این مجال اندک، تنها به نشانۀ سپاسگزاری قلمی شد. شرح خدمات بزرگ این مؤسسه و به ویژه خدماتی که به رشد و بالندگی دانش تاریخ کرده است مجال و توانی بسیار بیشتر می‌طلبد.
داریوش رحمانیان