میراث مکتوب – سفرنامه‌نویسی در ایران دارای سابقه‌ای بس کهن است. هرچند این مهم در دورۀ صفویه متداول شد و پس از آن رواج یافت اما روز به روز بر اهمیت سفرنامه‌نویسی و تدوین خاطرات افزون گردید تا این که در دوره‌ی قاجاریه و به ویژه در عصر ناصرالدین شاه به اوج خود رسید.
فیروزمیرزا پسر عباس‌میرزا، نوۀ فتحعلی‌شاه، ازرجال تأثیرگذار دوره محمدشاه به ویژه ناصرالدین‌شاه بود که از همان دوران جوانی تا زمان مرگ دارای مقامهای مهم کشوری و لشکری، از جمله حکمرانی ایالت وسیع کرمان و بلوچستان بود.فرمانفرما سفر جیرفت را در آخرین سال حکمرانی‌اش ، مصادف با یکی از بدترین قحطی های شهر کرمان، در زمستان سال 1259 ه.ش (1881 م ) آغاز و در آخر فروردین ماه سال بعد به پایان رساند.
فیروز میرزا فرمانفرما، شانزدهمین فرزند ذکور عباس میرزا نایب السلطنه، در سال 1232 ه/ 1817 م به دنیا آمد. او در سن 17 سالگی والی فارس شد. اولین ارتباط وی با کرمان برمی گردد به مأموریت او در دفع فتنۀ آقاخان محلاتی، رضا قلی خان هدایت در این مورد آورده: «امیرزاده فیروز میرزا بعد از ورود نواب مستطاب فریدون میرزا فرمانفرمای فارس رخصت انصراف و اذن انعطاف به جانب کرمان گرفته با چاکران و وابستگان خود روانه گردید». در نهایت با تسلیم شدن آقاخان محلاتی، در نزد اولیای دولت قاجار اعتباری مضاعف یافت.
در این سفرنامه فیروزمیرزا فرمانفرما به وضعیت آب و هوا و خشک‌سالی توجه داشته و همچنین به پیشرفت‌های اقتصادی و اجتماعی تمایل دارد.
سفرنامه فيروزميرزا فرمانفرما (روزنامه سفر جيرفت)، اميد شريفی، تهران، ايرانشناسی،200صفحه، قطع: رقعي، بها: 140000 ریال، 1395.