خاصیت آینگی، نقد حال، گزاره آرا، و گزیده آثار فارسی عین القضات همدانی ، نوشته نجیب مایل هروی است.عرفانِ ایرانی در عالم اندیشهٔ ایرانی و اسلامی جایگاهی خاص دارد تا حدی که گویی با آن جهان‌بینی نوینی از متن این فرهنگ برآمده.

ابوحنیفه احمدبن داود دینوری (درگذشته به سال ۲۸۳ قمری) از مورخان بزرگ اسلامی است. اخبارالطوال ابتدا به تاریخ خلقت می‌پردازد و مطالبی در مورد پیامبرانی چون ادریس و نوح و هود و ابراهیم... و پادشاهی داود و سلیمان تا ظهور عیسی بیان می‌دارد.

این برگ‌های پیر، نوشته نجیب مایل هروی، مجموعه‌ای است مشتمل بر بیست نگاشتهٔ فارسیِ دری، که پیشینیان منطقه ما با ذهن و زبانِ عارفانه/ صوفیانه در گوشه‌وکنار دُوَیْرَه‌ها و خانگاه‌ها مکتوب کرده‌اند.

در میان قصه‌ها، نوع پهلوانی آن البته توأم با چاشنی حکایات عاشقانه و ماجراهای عیاری و پندارهای جادویی از همه بیشتر خواستار داشته و دارد و در چهار قرن اخیر مفصل‌ترین و پرتنوع‌ترین این قصه‌ها اسکندرنامه تحریر نقالی است که خود مرحله‌ای از تکامل فن داستان‌پردازی را در سرزمین ما رقم می‌زند.

وجه تسمیهٔ صوفیه آن است که صوفی از کلمهٔ صوف مشتق شده و صوف پشم است و صوفی کسی که پشمینه می‌پوشد.»

محمد بن عیسی ترمذی از محدثان بزرگ سدهٔ سوم هجری خراسان و یکی از شش مؤلف صحاح اهل سنت است، به گفتهٔ برخی از خاورشناسان او سرشناس‌ترین مرد منطقه ترمذ در آن قرن بوده است.

تاریخ تصوف و عرفان ایران، به‌خصوص در سده‌های نخستین، موضوعی است که در پژوهش‌های عرفانی بر اساس منابع کهن مورد بررسی قرار گرفته است.