عطار نیشابوری یکی از تأثیرگذارترین شاعران و عارفان است که با تلفیق شعر، حکمت و عرفان، نقشی ماندگار در تاریخ فرهنگ و ادب فارسی ایفا و الهام‌بخش بزرگانی چون مولانا بوده است.

عطار در قالب قصه‌پردازی، معانی والا و دقایق معرفت‌پرور و لطائف روح‌نواز عرفانی را به زبانی سَلیس و بی‌تکلّف و در سبک شیوا و روان بیان کرده است.

عطار نیشابوری در ظاهر؛ شاعری شوریده و در باطن معناهایی که از لایه‌های مختلف اشعارش سر بر می‌آورند، عارفی شیداست که در جست‌وجوی حقیقت هستی و چیستی آفرینش، به ذات نورانی معشوق جاودانی رسیده است.

یک کارشناس زبان و ادبیات فارسی با تاکید بر اینکه عطار، شاعری است که می‌توان او را همچون آیینه‌ای از عرفان اسلامی در نظر گرفت، گفت: همراه با عطار و آثارش می‌توان، سفری درونی به سوی حقیقت مطلق داشت.

به مناسبت روز بزرگداشت شاعر و عارف بزرگ ایران، عطار نیشابوری، نشستی علمی در سازمان مرکزی دانشگاه پیام نور برگزار می‌شود.

عطار در «منطق‌الطیر» در جمع مرغان به انتخاب خود، پرندگان را مورد خطاب قرار می‌دهد، این قسمت در مورد خطاب قرار دادنِ «باز» و «دُرّاج» است.

شیخ عطار رندانه و زیرکانه پرندگانی را مورد خطاب قرار می‌دهد که بیشتر از سایر پرندگان شناخته شده هستند و می‌توان گفت خصوصیات انسانی در آنان بیشتر جلوه‌گر شده است، نظیر طوطی و کبک.

در منطق‌الطیرِ عطار، پرندگان برای یافتن پادشاه حقیقی خود، یعنی «سیمرغ»، به رهبری هدهد فرزانه راهیِ سفری پرچالش می‌شوند. هر پرنده نمادی از صفات انسانی است. در اولین بخش این داستان عرفانی، مقدمه‌ای بر هدف پرندگان را خواهید خواند.

در نگاه عطار، فضیل عیاض نمونه ای از عارفی کامل بوده و از خصلت های ارزنده ای برخوردار بوده که سزاوار است کسانی که پای در طریق عرفان و سلوک الی الله می‌گذراند.

مهدی محبتی: به دلیل نقش بی‌بدیل عطار در پی‌ریزی و گسترش قصه‌های منظوم عرفانی، ناچار باید او را پدر و بل پایه‌گذار ادبیات منظوم روایی در عرفان ایرانی دانست.