جستار حاضر در دو بخش تنظیم شده است: بخش نخست نگاهی مختصر به تاریخ تأویل و تفسیر اساطیر است و بخش دوم، به مسألۀ تأویل و تفسیر اساطیر ایرانی در کتاب آفرینش و تاریخ

در فرهنگ‌ها و ملل مختلف تراژدی‌هایی یافت می‌شوند که اگر چه «بومی» و مربوط به همان منطقه هستند ولی مشابه آن‌ها با روایتی متفاوت در بین ملت‌های دیگر هم یافت می‌شود

ابومحمد بدیع بلخی از شاعران قرن چهارم هجری است که در نام و کنیه و زندگانی و آثار او بین تذکره نویسان اختلافات زیادی وجود دارد، از آثار او مثنوی راحه الانسان است که برگرفته از پندنامه انوشیروان می‌باشد

اگر نقش و جایگاه اساطیر جهان را در متن تاریخ با دیدگاهی نمادین مطالعه کنیم و از رمز‌ها و نشانه‌های پنهان در آن متون آگاه شویم در آن صورت معنا و مفهوم حقیقی آن‌ها مشخص خواهد شد