فریدالدین محمد عطار نیشابوری که در دوره سلجوقیان زندگی میکرد نخستین شاعری است که شعر ما را کاملاً از دربار جدا کرده و در خدمت اخلاق و عرفان قرار میدهد.
آوازۀ خیام در مقام شاعری رباعیگوی از اوایل سدۀ ۱۳ق/ ۱۹م با ترجمۀ فیتزجرالدِ انگلیسی آغاز میشود و به دنبال آن موجی از ستایش و استقبال از شعر و اندیشۀ خیّام در ایران و جهان غرب به راه میافتد.
ما نباید به خاطر رباعیات خیام، جنبه دانش او را نادیده بگیریم، چیزی که متأسفانه تبدیل به یک آسیب شده و همه فکر میکنند او تنها مردم را به خوشباشی تشویق میکرده است.