دکتر اسلامی ندوشن بیش از هر نویسنده‌ای درباره «فرهنگ» و «ایران» سخن گفته و نوشته است. او از روشنفکرانی است که به «اصالت فرهنگ» باور دارد.

مراسم یادبود دومین سالگرد درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن روز پنجم اردیبهشت‌ برگزار می‌شود.

«نامه بفرزند؛ پندنامۀ دکتر محمد‌علی اسلامی ندوشن» با یادداشت‌هایی از استادان: غلام‌حسین امیرخانی، اصغر دادبه، محمّدجعفر یاحقی، میر جلال الدّین کزّازی و فریدون مجلسی، منتشر شد.

علیرضا قیامتی با بیان این‌که شاهنامه در خون مردم تاجیکستان جریان دارد، آن را گمشده مردم ایران می‌خواند. او البته معتقد است در سال‌های اخیر در ایران توجه به شاهنامه بیشتر شده است.

شاهنامه کتابی است که از زندگی حرف می‌زند؛ بنابراین هر چه در زندگی هست، در این کتاب هم هست، از جمله عشق.

محمدعلی اسلامی ندوشن جدای از کارهای فراوان او دربارۀ ایران، فردوسی و شاهنامه، مجموعه‌‌ای را برای جوانان سرپرستی کرد که آنها را با تاریخ و جغرافیا و میراث طبیعی و میراث معنوی و رویدادها و بزرگان کشور آشنا سازد.

آنچه می خوانید سخنی است در ستایش فرزند ایران، دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، و بازیابی هویت ایرانی در ادب پارسی.

اسلامی ندوشن را می‌توان یک سفرنامه نویس، قصه‌گو، محقق و مترجمی دانست که در هر کدام از عرصه‌ها صاحب‌نظر و جامع نگر است.

سی نوشتۀ او عنوان ایران را دارد. اوست که می‌گوید «ایران چه حرفی برای گفتن دارد«، »ایران را با عیب‌ها و حسن‌هایش بشناسیم».

دکتر اسلامی ندوشن از نخستین کسانی است که مکتب ادبیات تطبیقی را در دانشگاه تهران بعد از فاطمۀ سیّاح جا انداخت و سال‌ها به تدریس این مادۀ درسی اقدام کرد.