به مناسبت سومین سال درگذشت محمّدعلی اسلامی ندوشن، اندیشه و آثار این ادیب، پژوهشگر و مترجم ایران دوست را بررسی کردیم.

استاد اسلامی ندوشن (۳ شهریور ۱۳۰۳ ـ ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱) متفکر و نویسنده توانایی بود که بیش از هر چیز دل در گرو ایران داشت و بیش از ۷۰ تألیف و ترجمه و صدها مقاله اش گواه است.

وقتی محمدعلی اسلامی ندوشن در گفت وگویی می‌خواهد از نویسندگان و شاعرانی که بیشترین تأثیر را بر او گذاشته اند نام ببرد، از میان ایرانیان، فردوسی نخستین کسی است که از او یاد می‌کند.

در کتاب «روزها» استاد اسلامی ندوشن با صداقتی مثال‌زدنی درباره خودش و دوران کودکی و نوجوانی و جوانی و میانسالی‌اش توضیح می‌دهد.

دكتر اسلامی ندوشن در فروردین 1401 در دیدار نوروزی با جمعی از علاقه‌مندانش به سختی در جمله كوتاهی گفت: «ایران هرگز تنها نخواهد ماند».

محمدعلی اسلامی ندوشن می‌گفت «حتی یک لحظه خود را از مسائل ایران و مسائل روز منفک نکرده‌ام.» و معتقد بود: «رسالتِ ایران به پایان نرسیده است و شکوه و خرّمیِ او به او بازخواهد گشت.»

میراث مکتوب- در میانه بهار 1401 بود که خزانِ زندگی بر دامن فرزند فرزانه ایران نشست و محمدعلی اسلامی ندوشن را در 97 سالگی با مرگ آشنا کرد تا مام ...

مراسم بزرگداشت محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده و چهره‌ فرهنگی در دومین سال نبودنش، روز چهارشنبه پنجم اردیبهشت در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

اسلامی ندوشن سعدی را حاضرترین فرد در متن جامعه ایرانی می‌داند و از این شاعر به عنوان اولین معلم و یک مصلح اجتماعی یاد می‌کند و او را «سخنگوی ضمیر آگاه ایرانی» می‌خواند که در دوره‌هایی کمتر به او توجه شده و کمتر درباره او حرف زده شده است.

دکتر محمدعلی اسلامی‌ندوشن با تکیه بر گنجینه کهنسال ادبی و معنوی ایران‌زمین سعی می‌کرد تا مردم را با آموزه‌های اخلاقی و معنوی آشنا کند و این خدمت بزرگی بود که او به مردم کشور ما کرد.