این اثر تلاشی است در جهت ساختارشناسی قصه از زبان حیوانات در ادبیات کهن عربی با الهام روشی که قصه‌شناس معروف روس ، ولادیمیرپراپ به کار گرفت

قصه، حکایت و داستان اگرچه در آثار نخستین پدیدآورندگان شعر تعلیمی صوفیانه چون سنایی و عطار صرفاً برای تأکید سخنان آنان در پرداختن به مقوله‌های گوناگون بود، اما رفته‌رفته کار بدان جا کشید که قصه‌ها تبدیل شدند به مدخل و دریچه‌ای برای ورود به مباحث گوناگون تصوف، چنانکه در مثنوی مولانا جلال‌الدین به خوبی مشهود است

متن حاضر براساس قدیمی‌‌ترین نسخه‌ در دسترس از این داستان به تاریخ ۱۱۹۹ هجری قمری برابر با ۱۱۶۳ هجری شمسی، موجود در کتابخانه مجلس گردآوری شده است

قصه، نمودار فرهنگ هر قوم و ملتی است که ارزش‌های سنتی و زمینه‌های فرهنگی و روان‌شناختی و همچنین حوادث و سوانح اجتماعی جدید در آن انعکاس پیدا می‌کند