عبدالوهاب بن ابراهیم زنجانی، کنیه ­اش ابوالمعالی و لقبش عزالدین بود، او افزون بر این که عالم در صرف و نحو، ادیب و ریاضی­دان بود، دستی هم در نجوم داشت.

خواجه غیاث‌الدین شیخ محمّد کُجُجانی، مشهور به خواجه شیخ، در دوران سلطان اویس ایلکانی و فرزند او، سلطان حسین، شیخ الاسلام آذربایجان بود.

تذكرۀ خلاصة الاشعار و زبدة الافكار، تألیف میر تقی الدین محمد بن علی حسینی كاشانی متخلص به ذكری و مشهور به میر تذكره است كه بین سال‌های 976ـ 1016 ق. تألیف و نگارش آن به انجام رسیده است.

کتاب الملخص فی اللغة تألیف ابوالفتح حمدبن احمدبن حسین بادی معروف به کافی است.

ملل‌و‌نحل‌نویسی، نوعی است از انواع نگارش‌های دنیای قدیم اسلامی که به شرح و توصیف باور گروه‌های دینی گوناگون، و در برخی موارد نقد و نقض عقاید آنان، اختصاص دارد.

بررسی بسیاری از متون و اسناد دورۀ اسلامی نیازمند آگاهی از اصطلاحات دانش استیفا (دیوانسالاری) است.

فهرست نسخه های خطی فارسی و عربی کتابخانۀ فردوسی، کالج وادام (Wadham) دانشگاه آکسفورد.

این کتاب تحلیل و بررسی یکی از شیوا‌ترین تفسیرهای عرفانی به زبان فارسی، تفسیر کشف‌الاسرار و عدةالابرار رشیدالدین میبدی، مفسر قرن ششم هجری است.

جامع التواریخ (بخش مغول) بر پایۀ معتبرترین دستنوشتهای این اثر در ایران و جهان تصحیح و به همراه تعلیقات و یادداشتهایی از سوی مصححان فراهم آمده است.

اثر حاضر ترجمه‌ای است کهن از کتاب بسیار معروف صحیفۀ سجّادیّه مشتمل بر دعاها و مناجات‌های حضرت امام سجّاد (ع).