کتاب نورالعیون، تألیف ابوروح محمد بن منصور بن ابی‌عبدالله بن منصور جرجانی یمانی، معروف به «زرین‌دست» و «معالج»، پزشک دربار ملکشاه سلجوقی (ﺣﮑ : 465-485 ق.) است. این کتاب تا به حال اولین کتاب فارسی در چشم پزشکی شناخته شده که در سال 480 ق. تألیف آن به پایان رسیده و به ملکشاه اهدا گردیده است.

این کتاب تألیفی است در دانش کلام بر مذهب اشعری و با چارچوبی کلاسیک و آشنا در میان کتابهای کلامی اشعریان، و مجلد دوم آن به‌ویژه به دلیل اشتمال بر بحث‌های متکلمان اشعری پیرامون «خلق اعمال» و «استطاعت» و جزییات مباحث مرتبط که از مهم‌ترین موارد اختلاف میان معتزله و شیعه از یک سو با اشعریان و معتقدان به نظریه «کسب» از سوی دیگر بوده است، اهمیت دارد.

ابوالحسن علی بن محمد منجیک ترمذی از شعرای سدهٔ چهارم هجری است. وی از دوران جوانی در دربار شاهان چغانی به مدح‌سرایی مشغول بوده و ابوالمظفر احمد چغانی و طاهر بن فضل چغانی از جمله ممدوحین او بوده‌اند.

از میان انبوهی کتاب که به قاضی عبدالجبار همدانی، متکلم نامدار معتزلی (د. 415 ق) نسبت داده شده، متأسفانه شماری محدود در روزگار ما در اختیار است.

ادبیات غنی فارسی بزرگترین میراثی است که از گذشتگان ما به ارث رسیده است.این منبع سرشار به صورتهای مختلف – اعم از منثور و منظوم، مکتوب و شفاهی در اختیار ما قرار دارد.

تذکره بزرگ خلاصة الاشعاراثر تقی الدین کاشانی معروف به میرتذکره (زنده در 1016) دارای یک مقدمه، چهار رکن و یک خاتمه است.

منظومۀ سام نامه حماسه ای عاشقانه از سراینده ای ناشناس است که بر محور عشق سام، جهان پهلوان ایرانی، به پریدخت، دختر فغفور چین، شکل گرفته است.

شرح المقدمة فی الکلام تألیف نجیب الدین ابوالقاسم عبدالرحمن بن علی بن محمد الحسینی با مقدمه زابینه اشمیتکه و حسن انصاری و مشارکت مرکز پژوهشی میراث مکتوب و مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه آزاد برلین منتشر شد.

شرح المقدمة فی الکلام

شرح التعرف لمذهب التصوف علاوه بر بر ارزش های محتوایی که دارد، از دید گونه شناسی زبان فارسی خراسانی و تاریخ نسخه پردازی نگارش های کهن پارسی حائز اهمیت است.