میراث مکتوب – من با آیتی پیش از آنکه او را ببینم آشنا شدم. دوست مشترکی داشتیم که از احوال او با خبر بود و شمه‌ای از آن را که نظرش را جلب می‌کرد با من در میان می‌نهاد. از جمله یکی این که به روزگار ورع و پرهیز و پیگرد شدید برای امرار معاش در باجۀ بلیط اتوبوس می فروخته و با تحمل سختی، مناعت طبع خود را حفظ می کرده است. حضوراً با ایشان در مؤسسه انتشارات فرانکلین آشنا شدم.
در دوره‌ای که جناب آیتی سردبیری ماهنامه آموزش و پرورش را بر عهده داشت، از راه ترجمه و مقاله نویسی، با ایشان همکاری می کردیم. آیتی در آن دوره موفق شده بود عده ای از مقاله نویسان و مترجمان را که قلمشان را می پسندید جذب کند.
متقابلاً جناب آیتی با مجموعه سخن فارسی که من دبیرش بودم همکاری کردند. تهیۀ عنوان خسرو شیرین از این مجموعه را ایشان قبول می فرمودند که قبول عام یافت و کتاب درسی دانشگاهی شد و بارها به چاپ رسید که هنوز تجدید چاپ آن در دستور است.
در میان اهل قلم امروز ایران، آیتی به صفاتی ممتاز است. مهم‌ترین این صفات ذوق سلیم اوست که آثار آن در نثرش خواه ترجمه خواه تألیف پیداست. نثری سالم، بی تکلف، روان و ساده و در عین حال مهذب و پاکیزه و به دور از اعوجاج وارد و اصولی. صفت دیگر حسن انتخاب اوست. آثاری که آیتی نوشته یا ترجمه کرده فایده علم و خاص دارد و خدمت فرهنگی شمرده می شود.
آنچه در بالا مطالعه کردید بخشی از یادداشت استاد احمد سمیعی گیلانی است در شماره ۷۷ «کتاب ماه ادبیات و فلسفه (ویژه‌نامه استاد عبدالمحمد آیتی)» به چاپ رسیده است.
متن کامل این یادداشت بر روی فایل پایین مطالعه کنید.