به گزارش روابط عمومی مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، امروز چهارشنبه، ۲۶ مهرماه ۱۴۰۲، نود و دومین محفل ماهانه و دوستانۀ مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، موسوم به چهارشنبه‌های دیدار، در سالن کتابخانۀ این مؤسسه برگزار شد.
محفل این ماه مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب به یاد عبدالحسین نوایی (۱۶ مرداد ۱۳۰۲ ـ ۱۸ مهر ۱۳۸۳) نویسنده، تاریخ‌نگار و نسخه‌شناس، و با مشارکت انجمن ایرانی تاریخ برگزار شد.
در ابتدای جلسه دکتر اکبر ایرانی، مدیرعامل مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب، پس از سلام و خیر مقدم به حاضران، از چند تن از اساتید و پژوهشگران متولد مهرماه یاد کرد.
در بخش دیگری از این نشست دکتر ایرانی آثار چاپ شدۀ اخیر مؤسسه، یعنی واژگان کهن نجوم و احکام نجوم (ضمیمه میراث علمی اسلام و ایران)، فهرست نسخه‌های خطی فارسی دانشگاه بنارس و رسالۀ سَمّیه، و کتاب‌های اهدایی میهمانان و را معرفی کرد.
در ادامه مرتضی رسولی‌پور، با اشاره به سابقه آشنایی و همکاری خود با زنده‌یاد نوایی از حدود سال ۱۳۶۹ در مؤسسه پژوهش و مطالعات فرهنگی، به ذکر برخی نکات از فعالیت‌های آن دوره پرداخت.
وی همچنین با اشاره به رابطه شاگرد و استادی عبدالحسین نوایی و عباس اقبال آشتیانی، گفت: عباس اقبال یکی از چهره‌های شاخص نسل دوم تاریخ‌نگاران دورۀ جدید ایران بود و شیوه تاریخ‌نگاری او کمابیش در ایران متداول شدو دکتر نوایی هم در همان مسیر گام برداشت.
وی با اشاره به برجستگی دو وجه ادبی و تاریخی در شخصیت مرحوم نوایی، گفت: وی به شدت تحت تأثیر ملک الشعرای بهار و فروزانفر بود و ملک الشعرا را بزرگترین شاعر اعصار اخیر ایران و فروزانفر را صاحب‌نظرترین فرد در مورد مولوی می‌دانست.
وی همچنین با اشاره به برخی ویژگی‌های شخصیتی و خلقی زنده‌یاد نوایی، گفت: وی شاید خیلی زودجوش نبود اما فوق العاده مهربان و دلسوز و درویش‌مسلک بود. ایشان در ۱۰ سالگی پدر خود را از دست داده و در مقاطع مختلف با مشکلاتی در زندگی مواجه شده بود که این امر تأثیراتی بر ایشان گذاشته بود و در کارهای اجرایی توفیقی نیافت. او تعصب علمی زیادی داشت، حافظه خوبی داشت، یک دائره المعارف سیار بود، در نقد هیچ نکته‌ای از دید او مخفی نمی‌ماند و در عین حال همواره منصفانه سخن می‌گفت. مجیزگوی هیچ قدرتی نبود، درصدد پخته‌خوای نبود. گاه تحت تأثیر زمانه مطالبی نوشته بود که پس از اطلاع از جوانب امر موضع خود را تغییر داد.
در ادامه رضا مختاری اصفهانی با اشاره به سابقۀ آشنایی با زنده‌یاد نوایی در سال ۱۳۷۹ در مرکز اسناد ریاست جمهوری، به ذکر برخی ویژگی‌های ایشان و برخی خاطرات بیانگر احوالات و خدمات ایشان پرداخت و گفت: دکتر نوایی فردی خوش‌مشرب با زبان طنز بود و نگاهی صفر و صد به افراد نداشت و اهل تجلیل صد در صد از کسی نبود.
وی با اشاره به شروع کار مرحوم نوایی، گفت: ایشان در دانشسرای عالی مطلبی می‌نویسد و عباس اقبال آن را می‌پسندد و آن را در مجلۀ یادگار چاپ می‌کند و از آن پس با اعتماد و اعتقاد استاد خود به جرگۀ نویسندگان برجستۀ آن مجله می‌پیوندد و در نهایت نیز نوشته‌های او در همین مجله به پختگی می‌رسد.
وی همچنین با اشاره به آسیب دیدن رابطۀ او با عباس اقبال و همچنین علامه قزوینی در سال‌های آخر زندگی آنان، به ذکر مطالبی در این باره پرداخت.
سخنرانی بعدی این نشست محمدرضا ابوئی مهریزی بود که به بیان مطالبی در مورد کتاب تکمله الاخبار (در تاریخ صفویه از آغاز تا ۹۷۸ هجری قمری) اثر عبدی بیگ شیرازی پرداخت که با تصحیح زنده‌یاد نوایی به چاپ رسیده است.
رضا یگانه شکیب نیز در سخنانی کوتاه از انگیزه و انرژی زیاد زنده‌یاد نوایی در پرداختن به کارهای علمی سخن گفت و اظهار کرد: وی شاید شبی ۴ تا ۵ ساعت می‌خوابید. حافظۀ بسیار خوبی داشت و خیلی از کتاب‌ها را بدون فیش‌برداری می‌خواند.
پس از آن همسر مرحوم عبدالحسین نوایی طی چند جمله از برگزاری این نشست تشکر و قدردانی کرد.
