میراث مکتوب – کتاب الافق المبین مفصل‌ترین نگاشتهٔ حکیم استرآباد، امیرمحمد باقر داماد مشهور به میرداماد است.
الافق المبین مفصل ترین نگاشتۀ حکیم استرآباد، امیر محمد باقر داماد مشهور به میرداماد است. بنابر اجازاتی که از میرداماد به تنها داماد و شاگرد او یعنی، امیر سید احمد علوی بر جای مانده این اثر توسط خود مؤلف تدریس می شده است و شاگردان بسیاری از ایران و شبه قاره به درس او حاضر می‌شده‌اند. تا آنجا که این اثر به حوزه فلسفی شبه قاره راه یافته و تا مدتی مدید جزو کتب درسی آن سامان بوده است.
افزون بر این با ورود آثار صدرالدین شیرازی و مخالفت مبنایی وی با آراء استادش میرداماد، این تخالف در شبه قاره تأثیر بسزایی بر جای گذاشته، تا بدان جا که اندیشه‌وران شبه قاره هماره در طول چند قرن به این مهم پرداخته و گاه جانب این سو و گاه آن سو را گرفته اند.
این اثر به سودای دو «الصرحه» به رشتۀ تحریر درآمده که تمامی نسخ موجود از آن فقط دربردارندۀ یک «الصرحه» است. «الصرحه الاولی» به مباحث امور عامه می پردازد و «الصرحه الاولی» به مباجث امور عامه می پردازد و «الصرحه الثانیه» به سودای مباحث ربوبی بوده است.
با برپایی دولت صفویان و گستره‌ی روز افزون آن، در کالبد زار دانش‌های آن روزگار روحی نو دمیده شد. اندیشه‌ی شیعی که همواره بر بنیاد عقل استوار بود، جهت قرائتی نو در اولین حکومت بزرگ شیعی، بایست جلوه‌ای نو از خود عرضه می‌نمود، این جلوه که به انگیزه‌ی هماهنگی عقل با شرع در قراءات شیعیانه، خود را مطرح می‌ساخت، در آغاز با نام حکمت یمانی جلوه‌گر شد و بعداً در پیکره‌ی حکمت متعالیه خود را متجلی ساخت.
حکیم امیر محمد باقر داماد، مشهور به میرداماد، برآن خاطر که اندیشه خود را از سویی از اصحاب یمین می دانست و از سوی دیگر خود را وامدار نفحات یمانی می‌دانست، بر اتکای عقل و شرع و شهود، طرحی نو در انداخت، و برای اولین بار حکمت خاصّ و خالص شیعی را پی نهاد.این کتاب بر اساس نسخ زیر تصحیح شده است:
نسخه کتابخانه ملی ملک به شماره ۲۰۹۱، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی به شماره ۲۶۰۵، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه دانشکده الهیات تهران به شماره ۱۵۲۸۴، ج ۲۹۶، تحریر قرن یازدهم.
نسخه اهدایی مشکاه به دانشگاه تهران به شماره ۲۸۹، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی به شماره ۵۵۱۸، تحریر قرن یازدهم.
الافق المبین مفصل ترین نگاشتۀ حکیم استرآباد، امیر محمد باقر داماد مشهور به میرداماد است. بنابر اجازاتی که از میرداماد به تنها داماد و شاگرد او یعنی، امیر سید احمد علوی بر جای مانده این اثر توسط خود مؤلف تدریس می شده است و شاگردان بسیاری از ایران و شبه قاره به درس او حاضر می‌شده‌اند. تا آنجا که این اثر به حوزه فلسفی شبه قاره راه یافته و تا مدتی مدید جزو کتب درسی آن سامان بوده است.
افزون بر این با ورود آثار صدرالدین شیرازی و مخالفت مبنایی وی با آراء استادش میرداماد، این تخالف در شبه قاره تأثیر بسزایی بر جای گذاشته، تا بدان جا که اندیشه‌وران شبه قاره هماره در طول چند قرن به این مهم پرداخته و گاه جانب این سو و گاه آن سو را گرفته اند.
این اثر به سودای دو «الصرحه» به رشتۀ تحریر درآمده که تمامی نسخ موجود از آن فقط دربردارندۀ یک «الصرحه» است. «الصرحه الاولی» به مباحث امور عامه می پردازد و «الصرحه الاولی» به مباجث امور عامه می پردازد و «الصرحه الثانیه» به سودای مباحث ربوبی بوده است.
با برپایی دولت صفویان و گستره‌ی روز افزون آن، در کالبد زار دانش‌های آن روزگار روحی نو دمیده شد. اندیشه‌ی شیعی که همواره بر بنیاد عقل استوار بود، جهت قرائتی نو در اولین حکومت بزرگ شیعی، بایست جلوه‌ای نو از خود عرضه می‌نمود، این جلوه که به انگیزه‌ی هماهنگی عقل با شرع در قراءات شیعیانه، خود را مطرح می‌ساخت، در آغاز با نام حکمت یمانی جلوه‌گر شد و بعداً در پیکره‌ی حکمت متعالیه خود را متجلی ساخت.
حکیم امیر محمد باقر داماد، مشهور به میرداماد، برآن خاطر که اندیشه خود را از سویی از اصحاب یمین می دانست و از سوی دیگر خود را وامدار نفحات یمانی می‌دانست، بر اتکای عقل و شرع و شهود، طرحی نو در انداخت، و برای اولین بار حکمت خاصّ و خالص شیعی را پی نهاد.این کتاب بر اساس نسخ زیر تصحیح شده است:
نسخه کتابخانه ملی ملک به شماره ۲۰۹۱، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی به شماره ۲۶۰۵، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه دانشکده الهیات تهران به شماره ۱۵۲۸۴، ج ۲۹۶، تحریر قرن یازدهم.
نسخه اهدایی مشکاه به دانشگاه تهران به شماره ۲۸۹، تحریر قرن یازدهم.
نسخه کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی به شماره ۵۵۱۸، تحریر قرن یازدهم.
این کتاب به تصحیح حامد ناجی اصفهانی، به طور مشترک از سوی مرکز پژوهشی میراث مکتوب و دانشگاه آزاد برلین منتشر شده است.