اهميت كتاب بسحق اطعمه شيرازي، جنبه ادبي آن است

ميراث مكتوب: دكتر نصرالله‌ پورجوادي بر اين باور است كه كتاب بسحق اطعمه شيرازي، اصلا ًيك كتاب در مورد آشپزي نيست. اهميت اين كتاب، جنبه ادبي آن است و اين ، يك كتاب ادبي محسوب مي شود .
وي كه  روز دوشنبه30 شهريور 83 در نشست نقد و بررسي كليات بسحق اطعمه شيرازي سخن  مي گفت ، افزود: از لحاظ ادبي نيز, غير از غزليات, مثنوي, فرهنگ لغت و فرهنگ اطعمه دارد كه هر كدام از اينها بايد تحت عنوان يك ژانر ادبي مورد بررسي قرار گيرد كه من اينكار را انجام داده‌ام،البته نه به طور كلي كه به نظر من حتماً مي‌بايستي بررسي كلي در مورد اين ديوان انجام گيرد. من واقعاً نمي‌توانم بپذيرم كه اين كتاب واقعاً طرح مسائل مربوط به طعام, مربوط به دوران بحران، بحران تهي بودن و بحران غذا باشد و يا مثلاً ديوان البسه مربوط به بحران لباس و چنين چيزهايي باشد. دوراني كه ”بوسحاق“ زندگي مي‌كرد دوران بسيار پررونقي در فارس بوده است. در دوران ابراهيم ميرزا و اسكندر ميرزا (آن مناطق) از امن‌ترين مناطق ايران بوده است (اين دوره) دو قرن پس از مغول بوده و ما مي‌دانيم امنيتي كه در فارس بود ،در كمتر جايي در ايران وجود داشت. در آن عصر (قرن نهم) شيراز يكي از مهمترين ”كلوني‌ها“ يعني يكي از مهمترين مراكز تجمع هنرمندان بود. از نظر فرهنگي شيراز قرن نهم, پروندة فوق‌العاده درخشاني دارد. آنجا فيلسوف, اديب, نقاش, خطاط, كاشي‌كار و از همة هنرها افراد طراز اولي وجود دارد. از همين رو نبايد قرن نهم شيراز را دستكم گرفت. شيراز از نظر فرهنگي تاريخ بسيار درخشاني دارد. در اين دوره كسي آمده و در مورد طعام اشعار فكاهي سروده است. وي افزود: اگر ما از آن تعبيرات جامعه‌شناسي, ماركسيستي و از اين قبيل داشته باشيم ،به همان اندازه نادرست است كه آنها را تفسيرهاي عرفاني بكنيم. ما اگر شعر آن دوران را در نظر بگيريم, بسياري از شاعران كارشان جنبه ادبي از نوع آنچه فرنگي ها بدان Intertainment مي‌گويند، بوده است. يعني براي گذراندن وقت و سرگرمي و تحريك ذوق ،اينگونه امور بوده است. شما بدايع الوقايع را بنگريد. ببينيد كه اينها در مجالس شعري كه وجود داشته ، چه مي‌كرده‌اند و اوقات خودشان را چگونه مي‌گذرانده‌اند. اين است كه بنظر من اينها همه جنبه ادبي داشته است. ما نبايد خيلي كند و كاو در آنها بكنيم و بخواهيم معاني خاصي از دل آنها بيرون بكشيم و بگوييم متضمن معاني اجتماعي است يا اعتراض به دستگاه‌ها، كم و يا متضمن معاني عميق فلسفي و عرفاني و از اين قبيل بوده ، نه چنين نيست . عنصر Intertainment در ادبيات ما حتي در دورة قبل از مغول نيز وجود داشته است. مدح شاعران درباري براي اين مقصود – يعني سرگرم كردن شاه – بوده است. همانطور كه شاه مي‌ مي‌خورده است,‌رقاصي برايش مي‌رقصيده است, شاعري هم برايش شعر مي‌گفته است. به طور كلي ادبيات قرون وسطي اين خاصيت را داشته است. نمي‌خواهم بگويم ،اينها بي‌ارزش است, نه، هر كدام از اينها اگر در جاي خودش مورد مطالعه قرار بگيرد، به عنوان يك ژانر داراي ارزش هاي ادبي است، ولي نبايد اين متون را به معاني كه خيلي بعيد است ،تأويل و تفسير كنيم.