میراث مکتوب – در دفتر هفتم گنجینۀ گویش شناسی فارس 9 گویش معرفی شده است.گویش ارسنجانی، امیرسالاری، ایگی (ایجی)، گویش خواجه جمالی، سرچاهانی (حسامی/ کُره ای)، سیجیل آبادی/ خِرامه ای، گویش غوری، مُنگی (مُنجی)، میان دهی.
این دفتر، به الگوی دفترهای پیشین شامل پیش گفتار؛ معرفی مناطق مورد مطالعه، گویشوران؛ جدول اوانگاری، نکات دستوری، واژه نامۀ دستگاهی، جمله های فارسی و معادل آنها در گویش ها، نمایه، نقشه و تصاویری برای هریک از گویش های نه گانه است.
گویش ها به نواحی میمند و فسا و اصطهبان و نیریز و ارسنجان و بوانات استان فارس تعلق دارند. در معرفی هریک از آنها، توصیف تفصیلی خصوصیات گسترۀ مکانی از جمله اوضاع طبیعی، پوشش گیاهی، قنات ها، سندهای مکتوب قدیم دربارۀ آن، رجال برخاسته از آن، مدفن بزرگان، امکنۀ دیدنی و بناهای تاریخی، اماکن متبرکه، سابقۀ تاریخی و اطلاعات مربوط به زمان حاضر (جمعیت، اقوام، پیشه ها، امکانات آموزشی و رفاهی و بهداشتی، ساختار اجتماعی و نظام خویشاوندی) به دست داده شده است.
گویشوران منبع مواد گویشی با نام و نام خانوادگی، سن، میزان سواد، شغل شناسانده شده اند. ذیل عنوان نکات دستوری، بیشتر از فعل و ساختار و پیشوندهای آن و نشانۀ مصدر سخن رفته است.
عبدالنبی سلامی در دفتر هفتم علاوه بر گویش های بومی، به گویش های مهاجران و جزیره های زبانی نیز توجه نموده و پرداخته است. در این دفتر گویش های مردمی مورد مطالعه قرار گرفته است که اغلب آنها در نیمۀ شمالی فارس و به ویژه در سمت شرق و شمال شرقی این استان زندگی می کنند.
سلامی، عبدالنبی، گنجینۀ گویش شناسی فارس (دفتر هفتم)،تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، 473 صفحه، شمارگان: 500 نسخه، بها: 210000 ریال، 1393.