میراث مکتوب- سفر در حباب، گزیده اشعار فارسی از دیوان شُکری هندی (قرن 12ق.) است. انتخاب اشعار، تدوین و تصحیح این اثر را امیرحسین مدرس به انجام و نشر نیستان به چاپ رسانیده است. به گفته مصحح، تصحیح این اثر براساس تنها نسخهٔ موجود از دیوان شُکری به شماره ثبت 87531 که در فهرست کتابخانه مجلس آمده است انجام پذیرفته است. از تاریخ تولد، وفات و زندگانی شاعر اطلاعات چندانی در منابع موجود نیست. آنچه براساس آخرین تاریخ ذکر شده در این نسخه و از دیگر قراین و دلایل استنباط می‌شود گویای این مطلب است که او متعلق به قرن دورازدهم هجری قمری است. به استناد سه بیت آمده در دیوان، او را «شکرالله» و «تبریزی تبار» و تخلصش را «شُکری» عنوان شده است:
شُکراالهم و در همه حالت به زبان
الشُکر بما قدَّرَهُ الله ندارم
در دهر هر آنکه خواندم شکرالله
در حشر بخواندَم که: یا ثارَ حسین
عشقبازان، عاشقان، از هر زمین برخاستند
هیچ جا از شُکری تبریز بهتر برنخاست
به گواهی اشعارش، شکری شاعر شیعه اثنی‌عشری و مداح اهل بیت بوده است. او سروده‌هایی در مدح حضرت حجت (عج) و امام رضا (ع) دارد. همچنین او را شاعری اهل سفر و گشت‌وگذار معرفی می‌کند که سفرهای بسیاری را تجربه کرده است. اشعارش او را شاعری خوش‌ذوق با طبعی آماده و قادر به بداهه‌سرائی معرفی می‌کند.
شُکری در زمرۀ شاعران اواخر دورۀ سبک هندی یا اصفهانی است. شعرش دورنگ است؛ هم نشانه‌ها و رنگ مایه‌های سبک هندی دارد و هم سبک عراقی. زبان شعر او بیانی روان و به دور از پیچیدگی‌های معمول سبک هندی است. ظریف‌گویی و نکته‌پردازی و شیرین‌بیانی از دیگر ویژگی‌های شعری شُکری است.
دیوان شکری شامل قصائد و غزلیات، رباعیات، قطعات، چند مثنوی و چند مسمّط است از جمله 19 شعر به زبان ترکی و 6 شعر به زبان عربی و تمامی غزلیات و قصائد به فارسی آمده است. امیرحسین مدرس، مصحح محترم، از میان این دیوان، گزیده از اشعار فارسی او را انتخاب و با تکیه بر تنها نسخه موجود از این اثر به تصحیح قیاسی آن پرداخته است. او در پایان هر بخش، براساس شماره اشعار و ابیات، به شرح و توضیح اصطلاحات ابیات و کلمات پرداخته و در مقدمه به شیوهٔ کار خود اشاره کرده است.
معرفی: بدرالسادات شاهرضایی
