میراث مکتوب- «غازان‌نامه» منظومه‌ای است متعلق به قرن هشتم در ذکر تاریخ ایلخان بزرگ، غازان محمود، که نورالدین اژدری متخلص به نوری، از شاعران اواخر عصر ایلخانی، آن را سروده است.
نوری، که از شاعران ناشناخته اواخر عصر ایلخانی و آغاز دوره آل جلایر است، مثنوی غازان‌نامه را، به نام سلطان اویس جلایری، به سال ۷۵۸ هجری آغاز کرده و در سال ۷۶۳ هجری به پایان برده است.
در تذکره‌ها و کتاب‌های تاریخ و ادب، از احوال این شاعر اطلاعی ثبت نشده است. یگانه منبع اطلاعات ما مقدمه منثور غازان‌نامه منظوم و نیز مطالبی است که خود شاعر در سرآغاز و خاتمه منظومه آورده است؛ از این قبیل که هنگام سرایش منظومه پنجاه ساله بوده و «نوری» تخلص می‌کرده است.
منظومه، به تقلید از شاهنامه فردوسی، در بحر متقارب سروده شده و شمار ابیات آن بیش از ۸۷۰۰ است. شاعر، در آن، شرح احوال سلطان غازان خان، ایلخان بزرگ، را آورده و مباحث تاریخی را با مایه‌های داستانی آمیخته و به شخصیت آن سلطان جلوه‌ای دیگر داده و کوشیده‌است غازان‌نامه را از یک اثر تاریخی محض به منظومه‌ای حماسی مبدل سازد.
این مثنوی از لحاظ ادبی و شعری متوسط و از نظر تاریخی نسبتا با اهمیت است. از مزایای قابل ذکر غازان‌نامه فواید لغوی و دربرداشتن واژه‌های ترکی و مغولی و عربی و فارسی مهجور است.
چاپ دوم غازان‌نامه منظوم به‌کوشش محمود مدبری در ۵۲۲ صفحه، با جلد سخت و با قیمت ۴۳۰ هزار تومان از سوی بنیاد موقوفات افشار چاپ و منتشر شده است.
