میراث مکتوب – پژوهشگرانی که با شعر و نثر فارسی دمساز بوده‌اند، بارها و بارها با واژه سپنج در معانی گوناگون آن و ترکیبات سرایِ سپنج، سپنجی سرای و جای سپنجی و… سرکار داشته‌اند.
در ادبیات فارسی این واژه در مفهوم «عاریت و عاریتی، خانه موقت، جای مهمان» و به ندرت به معنی «چراگاه ستوران» و «خانه‌ای که پالیزبانان و دشتبانان در مزارع از چوب و علف می‌سازند»، به کار رفته است. گاهی نیز با تکیه بر فقه اللغه عامیانه، آن را ترکیبی از سه و پنج گرفته اند. ترکیبات این واژه نیز در مفهوم «این جهان» ، «دنیای گذران» و… به کار میرود.
در ادبیات فارسی این واژه در مفهوم «عاریت و عاریتی، خانه موقت، جای مهمان» و به ندرت به معنی «چراگاه ستوران» و «خانه‌ای که پالیزبانان و دشتبانان در مزارع از چوب و علف می‌سازند»، به کار رفته است. گاهی نیز با تکیه بر فقه اللغه عامیانه، آن را ترکیبی از سه و پنج گرفته اند. ترکیبات این واژه نیز در مفهوم «این جهان» ، «دنیای گذران» و… به کار میرود.
مقاله‌ای که در بالا بخشی از آن را مطالعه کردید نگاشته دکتر ژاله آموزگار است که در شماره ۸۹ – ۹۰ مجله بخارا به چاپ رسیده است.
ادامه این مقاله را با کلیک بر گزینه دریافت فایل مطالعه کنید.