میراث مکتوب – زندگی «سعید نفیسی» پویه ای مستمر برای شناخت و شناساندن ایران بود.
کوششی دیرنده برای پاسبانی از زبان فارسی بود. تلاشی همیشگی برای تقویت انسجام ملی و گسترش پیوند با ممالک قلمرو زبان فارسی بود. این مردِ مردانه، یک عمر کتاب و مقاله نوشت، درس داد، به کشورهای مختلف سفر کرد تا ایران و فرهنگ و تاریخ و تمدن آن را بشناسد. تا تکه تکه های در معرض فراموشی فرهنگ ایران را ثبت و ضبط کند. با آن امکانات کم بسیار کار کرد و در میان آثار پرشمارش کارهای پایدار و اساسی کم نیست.
نفیسی آمیزه ای از شوقِ سوزانِ طلب و پشتکار و کار مداوم بود. با همه تلخکامی مثبت اندیش و سازنده بود. مشوق جوانان بود و به آنان اعتماد و کمک می کرد. عجب و بخلِ «علم» نداشت. آنچه را می دانست با روی گشاده در اختیار دیگران می گذاشت. با آن عشق دیوانه واری که به کتاب داشت، ارزشمندترین کتاب هایش را به این و آن امانت می داد. مردی بلند نظر و والا همت بود.
نفیسی ایران دوست بود و ایران دوستی اش از ایران شناسی سرچشمه می گرفت. آثارش پشتیبان و مقوم وحدت ملی است. به ایران نگاهی جامع الاطراف داشت. «همه گاه ایران» و «همه جای ایران» را دوست داشت. در نتیجه هم تاریخ ساسانیان نوشته و هم تاریخ معاصر.هم درباره عطار کتاب نوشته و هم راجع به بابک خرمدین. او دانشمندی جامع نگر و آزاده و اهل مدارا بود. چون محقق و حق طلب بود لاجرم اهل اصلاح بود و مدام کارهایش را تکمیل و تهذیب می کرد. معتقد بود یک گام به پیش هم درعرصه مطالعات ایران شناسی مغتنم است. در نتیجه از اینکه در کوران نقد قرار بگیرد ترسی نداشت. هم نقد می کرد و هم نقد می شد. صراحت او گاه حیرت انگیز است.در یک کلمه برای من نام سعید نفیسی یادآور نام بلند ایران است؛ ایرانی که در عبارت های از دل برخاسته او ماندگار شده است: «به ایرانم، ایران گرامیم، ایران جاودانه ام»
به مناسبت پنجاهمین سال درگذشت استاد سعید نفیسی، شب بزرگداشت او، از سوی مجله بخارا، امروز ساعت 17 با سخنرانی نصرالله پو رجوادی، میلاد عظیمی، علیرضا اعتصام، علی اصغر ارجی و رامین نفیسی در کانون زبان فارسی واقع در خیابان ولیعصر، سه راه زعفرانیه، خیابان عارف نسب، شماره ۱۲ برگزار می شود.
میلاد عظیمی
روزنامۀ ایران