میراث مکتوب – موهبت عظمی و عطیۀ کبری دو رساله در زمینۀ معانی و بیان از سراج‌الدین علی خان آرزوی اکبرآبادی (۱۰۹۹ ۱۱۶۹ ق) هستند که بنا به ادعای خود آرزو، اولین رسالاتی اند که در زمینۀ معانی و بیان به فارسی نوشته شده اند.
مهمترین و برجسته‌ترین ویژگی سراج‌الدین علی خان آرزو، شمّ انتقادی اوست و حرص و ولع شدیدی که نسبت به نقد آثاردیگران دارد؛ به طور قطع و یقین، می‌توان گفت اثری از او نیست که در آن، به نقد گفته‌ها و نوشته‌های دیگران، به تناسب موضوع مورد بحثش، نپردازد. بر همین اساس است که می بینیم وی در کتاب های موهبت عظمی و عطیّۀ کبری نیز، از نقد و انتقاد دست برنمی‌دارد و در جای جای کتابها به نقد بیت یا ابیاتی از شاعران، یا شرح شارحان و حتّی از نویسندگان کتا بهای بلاغی می‌پردازد.
به عنوان نمونه، در بحث تقسیمات وجه تقسیم «تخییلی» و «تحقیقی» شبه، بعد از اینکه وجه شبه را به دو بخش میکند.
برای مطالعه مقاله «نگاهی دیگر به چاپ عطیه کبری و موهبت عظمی» نوشته مهدی رحیم‌پور که در شماره ۱۹۳ کتاب ماه ادبیات منتشر شده است بر روی فایل پایین کلیک کنید.