میراث مکتوب – سید مسعود رضوی در شمارۀ ۱۷۵ «کتاب ماه دین» مقاله ای در بررسی و نقد کتاب «غلوپژوهی» اثر جویا جهانبخش نوشته است.
کتاب جویا جهانبخش، به جز مقدمۀ فاضلانه‌ای که از سر تکلیف دینی و درد ایمانی نوشته شده و گستردگی موضوع غلو و رخنه آن در اقصای فرهنگ ما را به وضوح و صراحت نشان می دهد، از سه بخش تشکیل شده است:
۱٫ «نزّلونا عن الربوبیه…» کارآمدترین خاکریز جنگ و نیرنگ غالیان
۲٫ علم امامان- علیهم السلام- در اصول کافی: نمونه ای از برای چند و چون سازش «حدیث» با «کلام»
۳٫ میراث جابر بن حیان یا مرده ریگ کیمیایی غالیان؟ (یک کتابگ زُاری و چند یادآوری)
آباء و بزرگان مذهب شیعه، خاصه در ایران که قلب شیعه و معارف اثنی عشری است، باید متوجه اهمیت مسئلۀ غلوپژوهی و ضرورتهای مرتبط با آن باشند. ایشان باید به طرق مقتضی از سرایت بیماری غالیگری و غلوّ گرایی به کثیری از افراد و آحاد جامعه جلوگیری نمایند. زیرا اگر مثلاً طرز تفکر برخی مداحان کم سواد و غلوگرا، در میان جمع کثیری رواج یابد، در واقع ضد فرهنگی در دل فرهنگ مذهبی ما متولد شده و رفع تأثیر آن سالها زمان خواهد برد. شوربختانه باید پذیرفت که علت العلل این امور، نه مشتی مداح و شاعر و ذاکر مذهبی، بلکه برخی بزرگان مذهب شیعه هستند که به جد و شجاعت جلوی غلو و دروغ پردازی های منبعث از آن نمی ایستند. در این جا «عمل به احتیاط» نه تنها معنا ندارد، بلکه موجب وهن و تضعیف مذهب حقه جعفریه اثنی عشریه خواهد بود.
آنچه خواندید، بخشی از مقاله ای است با «عنوان غلو پژوهی، اثری به غایت مهم در موضوعی بسیار حیاتی» به قلم سید مسعود رضوی که به بررسی و نقد کتاب «غلوپژوهی» اثر جویا جهانبخش پرداخته است. این مقاله در صفحه ۳۰ شمارۀ ۱۷۵ کتاب ماه دین به چاپ رسیده و مؤلف در بخش پایانی مقاله خویش چنین آورده است:
«غلوپژوهی» اثر جویا جهانبخش، یک کتاب کلامی- حدیثی-تاریخی است که به منظور آسیب شناسی یک درد و یک درمان شایع درمیان گروهی از شیعیان نوشته شده و به همین جهت، اثری مهم و ممتاز است. با تسلط بر موضوع تحریر شده، با توجه به پرسش ها و گفتمان ها و ضرورت های معاصر تألیف شده و سرانجام می تواند سرمشق و برانگیزنده باشد و جمعی از محققان معاصر ما را دلالت کند که به جای پرداختن به مسائل و موضوعات کم رمق و بی تاثیر و مستشرقانه، نیم نگاهی هم به دردها و مسائل واقعی جامعه مان داشته باشند.
معرفی مقاله از زکیه بیات
کتاب جویا جهانبخش، به جز مقدمۀ فاضلانه‌ای که از سر تکلیف دینی و درد ایمانی نوشته شده و گستردگی موضوع غلو و رخنه آن در اقصای فرهنگ ما را به وضوح و صراحت نشان می دهد، از سه بخش تشکیل شده است:
۱٫ «نزّلونا عن الربوبیه…» کارآمدترین خاکریز جنگ و نیرنگ غالیان
۲٫ علم امامان- علیهم السلام- در اصول کافی: نمونه ای از برای چند و چون سازش «حدیث» با «کلام»
۳٫ میراث جابر بن حیان یا مرده ریگ کیمیایی غالیان؟ (یک کتابگ زُاری و چند یادآوری)
آباء و بزرگان مذهب شیعه، خاصه در ایران که قلب شیعه و معارف اثنی عشری است، باید متوجه اهمیت مسئلۀ غلوپژوهی و ضرورتهای مرتبط با آن باشند. ایشان باید به طرق مقتضی از سرایت بیماری غالیگری و غلوّ گرایی به کثیری از افراد و آحاد جامعه جلوگیری نمایند. زیرا اگر مثلاً طرز تفکر برخی مداحان کم سواد و غلوگرا، در میان جمع کثیری رواج یابد، در واقع ضد فرهنگی در دل فرهنگ مذهبی ما متولد شده و رفع تأثیر آن سالها زمان خواهد برد. شوربختانه باید پذیرفت که علت العلل این امور، نه مشتی مداح و شاعر و ذاکر مذهبی، بلکه برخی بزرگان مذهب شیعه هستند که به جد و شجاعت جلوی غلو و دروغ پردازی های منبعث از آن نمی ایستند. در این جا «عمل به احتیاط» نه تنها معنا ندارد، بلکه موجب وهن و تضعیف مذهب حقه جعفریه اثنی عشریه خواهد بود.
آنچه خواندید، بخشی از مقاله ای است با «عنوان غلو پژوهی، اثری به غایت مهم در موضوعی بسیار حیاتی» به قلم سید مسعود رضوی که به بررسی و نقد کتاب «غلوپژوهی» اثر جویا جهانبخش پرداخته است. این مقاله در صفحه ۳۰ شمارۀ ۱۷۵ کتاب ماه دین به چاپ رسیده و مؤلف در بخش پایانی مقاله خویش چنین آورده است:
«غلوپژوهی» اثر جویا جهانبخش، یک کتاب کلامی- حدیثی-تاریخی است که به منظور آسیب شناسی یک درد و یک درمان شایع درمیان گروهی از شیعیان نوشته شده و به همین جهت، اثری مهم و ممتاز است. با تسلط بر موضوع تحریر شده، با توجه به پرسش ها و گفتمان ها و ضرورت های معاصر تألیف شده و سرانجام می تواند سرمشق و برانگیزنده باشد و جمعی از محققان معاصر ما را دلالت کند که به جای پرداختن به مسائل و موضوعات کم رمق و بی تاثیر و مستشرقانه، نیم نگاهی هم به دردها و مسائل واقعی جامعه مان داشته باشند.
معرفی مقاله از زکیه بیات