میراث مکتوب – یکی از نکات برجسته که از مطالعهٔ تاریخ هنر ایران بازشناختنی است، وجود نوعی ارتباط میان هنرهای مختلف در طی زمان است. در این میان رابطه ادبیات و دیگر هنرها جلوه درخشان‌تری دارد، چه اینکه هنرهایی همچون خوشنویسی، نگارگری، سفالگری و معماری بیشترین بهره را از ادبیات ایرانی برده‌اند. هنری مانند نگارگری چشمگیرترین آثار خود را در ارتباط با ادبیات به جا نهاده است. از سوی دیگر فرش بافی ایرانی نیز در طی تاریخ خود بهره های زیادی از ادبیات برده است. هر چند قدیمی ترین نمونه های موجود که بیانگر ارتباط بین ادبیات و فرش بافی هستند، به دوره صفویه تعلق دارند؛ اما شواهد امر از تاریخ کهن تری برای این ارتباط حکایت می کند. در دوره صفوی که فرش بافی به اوج درخشش خود می رسد، بروز چنین ارتباطی در ابعاد وسیع سبب می شود که در طرح و نقش فرش ها، اشعار شاعران نامدار و گاه گمنام در حواشی فرش ها و زمینه آن ها بافته شود. از مطالعه نمونه ها می توان تشخیص داد که در دوره صفوی غزل های حافظ شیرازی در مورد بهار و طبیعت ، و نیز قصاید ستایش آمیز شاعران گمنام، در فرش های کتیبه دار رواج بیشتری داشته که به شیوه نستعلیق و معمولا در حاشیه اصلی فرش بافته می شده است.
ادامه مقاله «مطالعه ادبیات منظوم در فرش‌های کتیبه‌دار دوره صفوی» نوشته حسام کشاورز که در شماره ۱۷۸ کتاب ماه هنر به چاپ رسیده است را با کلیک بر روی فایل پایین مطالعه کنید.