وی در بخشی از این نوشتار می نویسد:
ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیرها؟
از آن سوی او، چندان وفا، زین سوی تو، چندین جفا
ای دل دربارۀ گناهانی که مرتکب شده ای چه خیال کرده ای؟ خدا این همه وفا در رحمتش نشان می دهد و تو با گناهنت جفاکاری می کنی.
این غزل از معدود غزلیاتی است که مولانا آن را در حالت هوشیاری سروده است. غزلی است تعلیمی بر سان و سیرت تعلیمات مثنوی. نیز می توان گفت که از اشعار دوران پیش از آشنایی با شمس است. به مضامین مجالس سبعه و اخلاقیات مثنوی و گفتارهای فیه ما فیه نزدیک تر است. و یا احتمالا در حالت آرامش پس از طوفان ادواری فراق، همگام با مثنوی سروده شده است.
بیت فوق بر رحمت رحمانیۀ پروردگار دلالت دارد که همه را فرا گرفته است.
متن كامل اين مقاله را در فايل زير بخوانيد.
اخبار مرتبط
………………………………………………….
قضا و مَقْضی از دیدگاه مولوی و ابن عربی
وجهی از وجوه احوال و آثار حاج محمدآقا نخجوانی
نسبت میان نظر و عمل به رأی مایستر اکهارت
ابراهیم پورداود و رستخیز ایران در جنگ اول جهانی
در حُسنِ کار موحد و نقدِ ابن عربی
بازبینی مکتوبات مولانا جلال الدّین بلخی رومی و نقد نقدهای آن
مقبرة الشعرا و سابقۀ تاریخی آن
ترجمه منظوم سخنان حضرت محمد (ص)
خاتم و نقش پیدا و پنهان آن در بیتی از حافظ
بررسی جایگاه شناسانه حافظ و مولوی در ارتباط با محیط اجتماعی
نمونه ای نادر از سنجش زمان در کتاب هفتم دینکرد
