میراث مکتوب – ابوبکر بن قارون رازی از پزشکان متبحری بود که داستان راهی شدن استادش حکیم رازی را به خراسان برای درمان بیماری سخت امیر سامانی و معاینه پسر رئیس نیشابور از زبان او گفته آمده است. شاید هموست که به گفته بیرونی، برای درمان زکریای رازی از طبرستان به ری آمد.
هنگامی که یکی از امیران سامانی از قارون خواست تا پزشک ویژه او شود، وی نامه ای به استادش حکیم رازی نوشت و از او خواست تا راه کارها و راهنمایی هایی در دسترس او نهد. استاد دلسوز و شاگردنواز وی در پاسخ به شاگردش نامه ای نگاشت و درباره آنچه او خواسته بود چیزی فرونگذاشت. آن رساله نه چندان بلند، امروز یکی از نگاشته های پربار برجامانده از پزشک و حکیم نامدار ایرانی است که جورج سارتون در کتاب تاریخ علم، روزگار او را «عصر رازی» نامیده است.
اخلاق الطبیب، رساله ای کم برگ ولی پرمایه است که به دست دکتر عبداللطیف محمدالعبد مصری، بر پایه تنها دست نگاشت رونویسی شده از روی دست نوشت رازی به سال ۱۱۱۱ هـ/ ۱۶۹۹ م، در قاهره نشر یافته است. دکتر عبداللطیف محمدالعبد که سرگرم نگارش پایان نامه دکتری اش درباره دیباچه ای کوتاه و پانوشت هایی سودمند به دست نشر سپرد. دکتر ساکت، به هنگام دیدار از کتابخانه دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی به این کتابچه برخورد و زمانی که دریافت هیچ کدام از نویسندگان ایرانی و مسلمان که با رازی، فلسفه، اندیشه و نگاشته هایش آشنایی دارند، نامی و یادی از این رساله به میان نیاورده اند و هیچ کدام از رازی شناسان غربی اشاره ای به این تک نگاشت نکرده اند، به ترجمه پارسی آن همت گماشت.
گفتنی است ترجمه رساله رازی، در سال ۱۳۷۲، همزمان با نخستین کنگره بین المللی اخلاق پزشکی با نام «شایست و ناشایست در پزشکی؛ پیوند رفتاری پزشک و بیمار در نگاه رازی» نشر یافت و یک بار دیگر، در کتاب پند و پیمان در پزشکی؛ درآمدی به اخلاق پزشکی از نگاه رازی و رُهاوی، همین رساله همراه با گفتارهایی دیگر به چاپ رسیده است.
بایسته های اخلاق پزشکی از نگاه رازی؛ نگارنده: محمد بن زکریای رازی؛ ترجمه: محمدحسین ساکت؛ تهران: انتشارات المعی؛ با همکاری ریاست جمهوری معاونت علمی و فناوری، ستاد توسعه علوم و فناوری گیاهان دارویی و طب ایرانی- معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، و مرکز تحقیقات طب سنتی ایران- دانشگاه شاهد؛ چاپ اول: ۱۳۹۱؛ قطع وزیری؛ ۱۲۰ صفحه؛ به قیمت ۴۲۰۰۰ ریال
هنگامی که یکی از امیران سامانی از قارون خواست تا پزشک ویژه او شود، وی نامه ای به استادش حکیم رازی نوشت و از او خواست تا راه کارها و راهنمایی هایی در دسترس او نهد. استاد دلسوز و شاگردنواز وی در پاسخ به شاگردش نامه ای نگاشت و درباره آنچه او خواسته بود چیزی فرونگذاشت. آن رساله نه چندان بلند، امروز یکی از نگاشته های پربار برجامانده از پزشک و حکیم نامدار ایرانی است که جورج سارتون در کتاب تاریخ علم، روزگار او را «عصر رازی» نامیده است.
اخلاق الطبیب، رساله ای کم برگ ولی پرمایه است که به دست دکتر عبداللطیف محمدالعبد مصری، بر پایه تنها دست نگاشت رونویسی شده از روی دست نوشت رازی به سال ۱۱۱۱ هـ/ ۱۶۹۹ م، در قاهره نشر یافته است. دکتر عبداللطیف محمدالعبد که سرگرم نگارش پایان نامه دکتری اش درباره دیباچه ای کوتاه و پانوشت هایی سودمند به دست نشر سپرد. دکتر ساکت، به هنگام دیدار از کتابخانه دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی به این کتابچه برخورد و زمانی که دریافت هیچ کدام از نویسندگان ایرانی و مسلمان که با رازی، فلسفه، اندیشه و نگاشته هایش آشنایی دارند، نامی و یادی از این رساله به میان نیاورده اند و هیچ کدام از رازی شناسان غربی اشاره ای به این تک نگاشت نکرده اند، به ترجمه پارسی آن همت گماشت.
گفتنی است ترجمه رساله رازی، در سال ۱۳۷۲، همزمان با نخستین کنگره بین المللی اخلاق پزشکی با نام «شایست و ناشایست در پزشکی؛ پیوند رفتاری پزشک و بیمار در نگاه رازی» نشر یافت و یک بار دیگر، در کتاب پند و پیمان در پزشکی؛ درآمدی به اخلاق پزشکی از نگاه رازی و رُهاوی، همین رساله همراه با گفتارهایی دیگر به چاپ رسیده است.
بایسته های اخلاق پزشکی از نگاه رازی؛ نگارنده: محمد بن زکریای رازی؛ ترجمه: محمدحسین ساکت؛ تهران: انتشارات المعی؛ با همکاری ریاست جمهوری معاونت علمی و فناوری، ستاد توسعه علوم و فناوری گیاهان دارویی و طب ایرانی- معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، و مرکز تحقیقات طب سنتی ایران- دانشگاه شاهد؛ چاپ اول: ۱۳۹۱؛ قطع وزیری؛ ۱۲۰ صفحه؛ به قیمت ۴۲۰۰۰ ریال
معرفی کتاب از زکیه بیات