نثر زادالمسافر – همانند دیگر آثار فلسفی و کلامی ناصرخسرو – به شیوۀ نثر دورۀ سامانی است و نسبت به آثاری که در همان روزگار تألیف گردیده (مانند تاریخ بیهقی) کهن‌تر جلوه می‌کند؛ هرچند برخی تغییرات که در دورۀ غزنوی در نثر فارسی صورت پذیرفته، در آن آشکار است.
زادالمسافر از نظر واژگان فارسی به طور خاص شایان توجه است: نخست آنکه دربردارندۀ واژگان نادری است که در متون کهن دیگر یا دیده نمی شود و یا کمتر به کار رفته است؛ و دیگر آنکه ناصرخسرو در این کتاب برابرنهاده های فارسی زیبایی برای اصطلاحات فلسفی عربی آورده که بعضی از آنها در جای دیگری نیست. اهمیت این موضوع آنگاه آشکار می شود که بدانیم برخی واژگان فارسی زادالمسافر در هیچ یک از لغت نامه های موجود یافت نمی‌شود.
مرکز پژوهشی میراث مکتوب ویراست اول این کتاب ارزشمند را در سال 1384 به همت پژوهشگر جوان سیدمحمد عمادی حائری منتشر نمود. در آن چاپ از پایان نامه سیداسماعیل عمادی حائری (پدر مصحح) نیز که به سال 1342 خورشیدی در شرح لغات و اصطلاحات زادالمسافر در دانشگاه تهران تدوین شده بود، بهره برده شد.
در ویراست دوم این کتاب که به تازگی منتشر شده است، مصحح به نسخه ای کهن و تازه یاب دست یافته و آن را با متن کتاب مقابله و اثر را بیش از پیش به متن مولف نزدیک تر ساخته است. دو بخش مفصل نیز به مقدمه کتاب افزوده و آگاهی هایی سودمند پیرامون محتویات کتاب و اندیشه‌های ناصرخسرو قبادیانی را در اختیار خوانندگان قرار داده است.
ناصرخسرو قبادیانی بلخی:زادالمسافر، شرح لغات و اصطلاحات: سید اسماعیل عمادی حائری، تصحیح و تحقیق: سید محمد عمادی حائری، ویراست دوم، تهران، میراث مکتوب، 573 صفحه، 1393.