میراث مکتوب- بحر العلوم مولانا عُبیدالله سهروردی متخلص به عُبیدی پسر شاه امین (1250- 1302هجری) در قریه داس‌پور چیتوا از مضافات میدی پور تولد یافت و در شهر داکا وفات یافت. نسب وی به شیخ شهاب الدین سهروردی می رسد. عُبیدی در اشعار خود از شاعران فارسیِ ایرانی یا شاعران فارسیِ هندوستان بسیار استفاده کرده است: نظامی گنجوی؛ حافظ؛ سعدی؛ سنایی؛ امیرخسرو؛ فیضی؛ وحشی بافقی؛ زلالی خوانساری؛ عطار نیشابوری؛ جامی؛ عرفی شیرازی؛ سلمان ساوجی؛ نظامی گنجوی؛ قاآنی شیرازی؛ خاقانی؛ فرّخی سیستانی؛ انوری. یکی از مثنوی‌های عُبیدی، مثنوی «عبرت افزا» با نام «آنتونی و کلیوپاترا» است که به تقلید از «خسرو و شیرین» نظامی سروده است.
دیوان عُبیدی نخستین بار در سال 1358 هجری/ 1939 از مطبع ستاره هند، کلکته منتشر شده بود. همچنین «مثنوی قلوپطره انطونس ملقب به مثنوی عبرت افزا» در سال 1301 هجری/ 1884 از میدیکل پریس در آگرا منتشر شد. (برگرفته از در مقدمه کتاب)
دیوان فارسی عُبیدی از سوی استاد فارسیِ ایرانی و استاد فارسی بنگلادشی تصحیح و چاپ شده است:
مشخصات کتاب: «دیوان عُبیدی»، مولف: عُبیدالله عُبیدی سهروردی، تصحیح، مقدمه و تعلیقات: محمد کاظم کهدویی- محمد ابوالکلام سرکار، کتاب خانه مرکزی دانشگاه داکا، داکا، بنگلادش، 2020.
شایان ذکر است که «داستان عبرت بار» تصحیح شده است: «تصحیح انتقادی داستان عبرت بار- تالیف: مولانا عُبیدالله عُبیدی سهروردی»، زبان: فارسی، نام پژوهشگر: محمد شمیم خان، استاد راهنما: محسن ابوالقاسمی، رساله دکتری، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه تهران، 1377شمسی. (شایان ذکر است که دکتر محمد شمیم خان اکنون از استادان بازنشسته فارسی و اردو از «دانشگاه راجشاهی» در بنگلادش است)
منبع: پایگاه خبری نسخ خطی