میراث مکتوب – آکندن دهان شاعر با جواهرات از رسوم رایج در دربار پادشاهان بوده است. این اتفاق غالباً در مواقعی می‌افتاده که شاعر با سرودن شعری پادشاه یا بزرگی را به وجد می‌آورده است. نمونه‌هایی از این رسم را در داستان محمود و پیراستن موی ایاز – جایی که سلطان محمود را با دوبیتی عنصری خاطرخوش می‌شود دهان عنصری را دست خود سه بار پر از جواهر می‌کند.
در بیتی از دیوان مسعود سعد سلمان اشاره ای به همین نکته شده است در حالی که مصححان از عهده تصحیح آن بر نیامده اند:
همی ولیت بهم کرد زر و گوهر و در
همی عدوت بخایید ریگ و سنگ و سفال
گفتنی است که در تصحیح مرحوم رشید یاسمی (مسعود سعد، ۱۳۸۴: ۲۷۰) و نیز در تصحیح جدیدی که محمد مهیار به دست داده (مسعود سعد، ۱۳۹۰:۳۹۴) بیت مذکور به همان ترتیب بدون نسخه بدل ضبط شده است.
برای مطالعه متن کامل یادداشت «یک تصحیف در دیوان مسعود سعد سلمان» نوشته مجید منصوری که در شماره ۵۴ و ۵۵ دوماهنامه گزارش میراث منتشر شده است بر روی فایل پایین کلیک کنید.
