نمایۀ جای ها در شاهنامۀ فردوسی از آثاری است که به اعلام مکان در شاهنامه (بر پایۀ چاپ مسکو) اختصاص دارد. تدوین کنندۀ این فرهنگ علاوه بر منابع مرجع و واژه نامه ها از ده ها اثر کهن ادبیات فارسی و منابع متعدد تاریخ و جغرافیای ایران باستان بهره برده است.
روش کار وی چنین است که ابتدا واژه (نام جای) را آوانگاری کرده، سپس چنان چه واژگان مترادف و مشابهی برای آن وجود دارد، همه را ذکر می کند. به دنبال، معنای تحت اللفظی واژه (اگر داشته باشد) می آید و سپس ابیاتی از شاهنامه ارجاع داده می شود. گردآورنده در همه جا واژه های دشوار را در پانوشت معنی کرده و با این کار بهره مندی از کتاب را برای شمار بیشتری از خوانندگان میسر ساخته است.
شیوۀ ارجاع واژه ها به یکدیگر و ارجاع به بیت های شاهنامه یا مآخذ کتاب روشن و آسان یاب است و در این کتاب تلاش بر ان بوده که شعرها یک جا بیاید، پاره‌ای در مدخل و بقیه به شکل پانوشت.
با توجه به فراوانی یا کمی بیت‌ها و به تناسب تعداد بیت‌ها گزینه شده اند و در برخی موارد چند مدخل اصلی و غیراصلی همچون تور، توران، توران شهر، خلخ و خلخلستان، زابل و زاول و زابلستان و زاولستان و موارد دیگر یک‌جا ذکر شده است.
تور، توران و توران زمین و توران شهر بیشترین بیت‌هایی است که در مدخل آمده و تقریباً به هفتاد و چند بیت است. زابل و زاول و زابلستان و زاولستان نزدیک به 50 بیت، روم 35 بیت و ایران و چین هر یک نزدیک به 30 بیت، به ترتیب بیشترین بیت‌ها را در خود دارند.
مدخل یونان، روس و حبش (حبشه) نیز تنها با یک بیت کمترین بیت‌ها را به خود اختصاص داده است.
نمایه جای‌های شاهنامه بصورت الفبایی آمده است و بر طبق نسخه مسکو شماره جلد، شماره صفحه و شماره بیت در زیر هر بیت آمده است. همچنین توضیحی گاه مفصل و گاه کوتاه برای هر مدخل بیان شده است.
پایان بخش کتاب نیز کتاب‌نما، فرهنگ ها و کوتاه واژه‌هاست.
ظروفچي: عسكر، نمایۀ جای ها در شاهنامۀ فردوسی، تهران، هورآفريد، 450 صفحه، 1392.