محققان جغرافیای اسلامی تمامی فعالیت‌ها و آثار علمی جغرافی‌دانان مسلمان را در سه دوره کلی کلاسیک یا عصر مأمون، قرن سوم و چهارم، شامل مکاتب عراقی و بلخی، و نیز عصر ابوریحان بیرونی، و دوره تلفیق که مکتب شریف ادریسی در آن به اوج می‌رسد، خلاصه می‌کنند و از جغرافی دانان دوره‌های بعد، چون عصر عثمانی، به اجمال و اشاره سخن می‌گویند.
این تقسیم‌بندی در عین صحت، زمینه‌ها و بذرهای جغرافی نگاری مسلمانان را چندان موردتوجه قرار نمی‌دهد.
کتاب در ده فصل زیر نگاشته شده است:
فصل اول – حدودالعالم من المشرق الی المغرب
فصل دوم – اشکال العالم
فصل سوم – سفرنامه ناصرخسرو
فصل چهارم – فارس‌نامه
فصل پنجم – نزهه‌القلوب
فصل ششم – مسالک و ممالک
فصل هفتم – تاریخ بیهق
فصل هشتم – تاریخ قم
فصل نهم – تاریخ بخارا
فصل دهم – جغرافیای حافظ ابرو
در هر فصل درباره مولف، جایگاه تاریخ‌نگارانه، جایگاه جغرافی‌نگارانه، جایگاه ادبی و منابع برای مطالعه بیشتر صحبت شده است.
متون جغرافیایی به زبان فارسی نگاشته عباس احمدوند و امیر مؤمنی هزاوه از سوی انتشارات مرکز نشر دانشگاهی تهران در سال 92 و در 198 صفحه منتشر شده است.